Pagina:Pinochio.djvu/20

E chel bon Bepeto l a tira fora ra britola, l a pela con passienza i tre peruze e l a poia ra scorzes sun un cianton de ra toura.
Pinochio l a sbarba el prin peruzo inze doi bocoi e l a fato par bicia via i semes, ma Bepeto el l a tira par un brazo e l i a dito:
- No bicia via dute i semes, se po ancora i dora.
- Ma io i semes no i magno propio - l i a dito l buratin, che l ea souta su come na vipera.
- No se sa mai, in suzede tantes!... - l a dito danoo Bepeto, zenza tanto se sciouda.
Co l e sta dinultima, i semes dei peruze, inveze de i bicia ’so par funestra, i e stade poiade sul cianton de ra toura, pede ra scorzes.
Canche l a magna, o meo l a sbarba via i peruze, Pinochio l a spadea e l s a betu a sgnoufa:
- Ei ancora fame!
- Ma io, fiol me, no n ei pi nuia da te da.
- Nuia de nuia?
- Arae solo sta scorzes e ste semes de peruzo.
- Transia! - l a dito Pinochio - se propio none outro, me magnarei na scorza.
E l a scomenza a ra taza. Dinprin ra i fejea nafre grizo, ma dapo, una drio r outra, el s a slapa duta ra scorzes: e dapo ra scorzes anche i semes, e canche l a feni de magna chesto e chel el s a betu a peta ra mas e l a dito duto contento:
- Ades sci che son pasciu!
- Vedesto, pizo - l i a dito Bepeto - che aee rejon io, canche te dijee che no n e da esse massa delicate ne massa sofisteghe. No se sa mai ce che me podarae capita a sto mondo. in suzede de duta ra sortes! 20


20