Pagina:Pinochio.djvu/153

In chera sera Pinochio, inveze de sta su fin res diesc, l a sta su fin dapo mesanote: e inveze de paricia oto zete de venco el in a paricia sedesc.
L e ’su inze lieto e l s a indromenza come un cionco. Fin che 1 dromia, i a paru de vede ra so bela Fatazina che ra ridea, ra l busciaa e ra i dijea:
- Brao Pinochio! ’Sa che te sos un pizo de bon cuore, te pardono duta ra malagrazies che t as conbina fin ancuoi. I pize che i tende vorentiera e con amor ai so jenitore canche i no riesce pi i merita senpre un gramarze e l nose benvore, anche se i no n a senpre obedi e i a fato calche malagrazia. See senpre judizios anche un doman, e te saras contento.
Propio in chera, Pinochio el s a desceda e l a spalanca i oce da ra mereea.
Pensave ce de mereea che l s a d ae fato, canche l s a inacorto che l no n ea pi un buratin de len, ma l ea deenta un tos come chi outre. L a da un ociada intorno, e inveze de un cason de strame, el s a data inze na bela camereta neta e co ra mobilia noa, propio caruza. L e souta ’so de lieto e l a data un grun de sarvije noe, na bareta noa e un pei de stiai de pel che i stajea propio polito.
Na ota viesti, el s a betu ra mas inze scarsela e l a tira fora un tacoineto de pel, agnoche l ea ingraviera su sta paroles: "Ra Fatazina coi ciaei zelestes ra i rende al so Pinochio otanta lires e ra i disc gramarze ben del so bon cuore. " Inze inze l tacoin, inveze de otanta lires de ran, lujia cuaranta beze de oro, dute noe fiamantes.
L e ’su a se varda inze inze l specio, e i parea de esse un outro. Inze 1 specio el no vedea pi l solito mus del buratin de len, ma el museto siesto de un bel tos coi ciaei scure, i oce zelestes, contento come na Pasca.

153


153