Pagina:Pinochio.djvu/112

- Seguro zerto.
- Ma sosto propio seguro che ra festes es scomenze el prin del an e es fenisce l ultimo?
- Se sa che son seguro.
- Ce un bel paes! - l a ’sonta Pinochio, e l a sbuta ’sobas da ra fota de no pode ’si anche el. E po l a dito in prescia a Paero:
- Alora, bon viaso e a se reede.
- A se reede.
- Can moeo?
- Ca de poco!
- Ce peca! Se te moesses ca de un ora, sarae anche bon de sta ca a speta.
- E ra to Fatazina?...
- Ades l e oramai tarde!... Un ora pi o un ora manco, l e istesso.
- Por Pinochio! E se ra Fatazina ra craia? - Passienza, ra lasciarei craia! Canche ra in ara assei, ra se chietara via.
Intanto l ea deenta scuro, scuro patoco: in chera, chi doi i a vedu na lumeta che se moea indalonse... e i a sentu un flouto e na tronbeta che sonaa pian pian, e someaa che i zizidasse!
- Velo ca! - l a craia Paero, e l e lea alolo su.
- Ci elo? - l a damanda Pinochio sote osc.
- L e el ciar che l vien a me tuoi. Alora, vosto vieni con nosoutre, sci o no?
- Ma elo propio vero - l a damanda el buratin, che inze chel paes i pize i no n e mai obligade a inpara?
- Mai, mai, mai!
- Ce un bel paes!... ce un bel paes!... ce un bel paes che l e!...

112


112