Pagina:Pinochio.djvu/109

Ades besen sae che, intra dute i so amighe, Pinochio el i vorea un gran ben a un che l aea gnon Romeo, ma dute i lo ciamaa Paero, parceche l ea longo e seco come un alega e l someaa propio l paero de un lumin.
Paero l ea el pi canaia e malindura de duta ra scora: ma Pinochio el i vorea ben istesso. Par chesto, l e ’su direto a ciasa soa a vede de el, ma el no l a data; l e torna un outra ota, e Paero el no n ea; l e torna na terza ota, e l a fato danoo ra strada par deban.
Agno podeelo ’si a vede? Varda de ca, varda de la, dinultima el l a vedu, scondu sote el portego de na ciasa de bacane.
- Ce festo ca sote? - l e ’su a i damanda Pinochio.
- Speto che ene mesanote, e po moo...
- Agno vasto?
- Indalonse, indalonse, indalonse!
- E io che son vienu tre otes a vede de te!...
- Ce voreesto?
- No sasto ce che l e suzedu? Ce na gran fortuna che ei abu?
- Cara?
- Doman feniscio de fei el buratin e deento un pizo come dute chi outre.
- Bon pro.
- Doman te speto a ciasa mea a merenda.
- Ma se te digo che moo stasera.
- Da ce ora?
- Ca de nafre.
- E agno vasto?
- Vado a sta inze un paes... el pi bel paes de sto mondo: propio na cucagna!...
- E ce alo gnon?
-La gnon el Paes dei Bebi. Parce no esto con me?

109


109