Pagina:Pinochio.djvu/107

- Te pardono anche sta ota - ra i a dito ra Fatazina, - ma guai a ti se te m in fesc danoo una de ra toes!...
Pinochio l a inprometu, l a ’sura che l arae inpara e l arae prozedu senpre polito.
E l a mantienu chel che l aea dito, fin a ra fin del an. Ai esames d istade, l a abu l onor de esse l pi brao de duta ra scora, e dute i a dito che l ea sta tanto un varente e l s aea tienu senpre polito.
Ra Fatazina, duta contenta, ra i a dito:
- Doman te ciaparas duto chel che t as tarenta fin ades.
-Ce?
- Da doman no te saras pi un buratin de len, e te deentaras un pizo pien de ston.
Ci che no n a vedu ce contento che l ea Pinochio a se senti di chel che 1 tarentaa da un gran toco, el no podara mai se l fegura. I so amighe che i ea a scora con el i arae abu da esse invidade - el di dapo - in ciasa de ra Fatazina a fei na bela merenda e na gran festa dute aduna; ra Fatazina r aea fato paricia dojento copes de cafe da late e cuatrozento semel col vonto. Chera ’sornada r aea da esse bela e piena de alegreza, ma...
Par desgrazia, inze ra vita dei buratis l e senpre un ma, che l roina duto.

107


107