Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. |
Pinochio el no se l a fato di doi colpe: l a tolesc el cargne, che l ea
voito, co ra forfesc el i a fato un bujeto de sote e doi da ra bandes e 1
se l a betu inze daos come na ciamesa.
Viesti su a chera moda, l e ’su ves l paes. Solo che par strada el no n
ea bon de se chieta via, el fejea un pas inaante e un indrio e l se dijea:
- Cemodo pode fei a ’si da ra me Fatazina? Ce dijarara co ra me
vede?... Che ra me pardone anche sta malagrazia?... Credo che ra
no me pardonara!... Oh, ra no ra me pardonara pi de seguro... Me
dan: son propio un scaezo, inprometo senpre che me comedo e po
no l fejo mai!...
Canche l e rua inze l paes l ea scuro patoco e ra vienia ’so come
cordes: l e ’su direto da ra Fatazina, con chera de peta su ra porta e
se fei daerse.
Ma canche l e rua la, el no n aea pi corajo, e inveze de peta su ra
porta l e torna indrio vinte pasc de coren.
Poco dapo, l e torna la su ra porta, ma el no n a redoto nuia; na terza
ota, e nuia; ra cuarta ota el tremaa, ma l a ciapa l bateor e l a peta un
colpo.
Speta, speta, mesa ora dapo s a daerto na funestrela sote cuerto
(chera ciasa r aea cuatro piane) e Pinochio l a vedu vieni fora na bela
Boligana con un faral inpiza sun testa, che ra i a dito:
- Ci elo, da sta ora?
- Elo ra Fatazina? - l a damanda el buratin.
- Ra drome, e ra no vo che negun ra descede: ma tu ci sosto?
- Son io!
- 16 ci?
- Pinochio.
- Pinochio ci?
- El buratin, chel che sta in ciasa de ra Fatazina.
104
104 |