fodiendis, atque excutiendis versantur, dum formulas,
et cantilenas veterum Romanorum aucupantur, rem ipsam,
propter quam Jurisconsulti vocamur, id est justitiam,
et æquitatem ignorant, atque negligunt. Quos sane debebam
primum inertiæ condemnare sententia mea, post etiam
impudentiæ; nam quum tantum laborem defugiunt, ut cum
Theoria Praxeos studium conjungant, et ea, quæ sunt posita
ante oculos, quæque in usu quotidiano, in congressione
hominum, atque in foro collocata sunt, perdiscant,
inertes putandi sunt; ac quum iidem illi se
Juriconsultos audeant profiteri, quamvis neque sibi,
neque aliis cavere didicerint, nec quid æquum,
quid iniquum sit in iis negotiis, caussis, quæstionibus,
quæ nostris temporibus in foro, in Principum
Tribunalibus, in privatis judiciis agitantur,
teneant, eorum profecto impudentem adrogantiam
notare, et deridere debemus. Sed multo
magis in eos invehendum esse existimavi, qui
solam Praxim sequuntur, neque Leges unquam
sibi consulendas, aut inspiciendas esse ducunt.
Quorum cum incredibilis sit ignorantia, insignisque
improbitas, nemo unquam verba satis idonea
reperire poterit ad eorum cum inscitiam, tum mores
pravissimos describendos, atque coercendos. Quorum
improbissimorum hominum turba, quum multo
maxima sit, et in foris, atque in tribunalibus
fere ubique dominetur, nullus vir honestus
ei parcere debet, et quum flagris, verberibus,
tormentis per horum temporum infelicitatem non
liceat, eosdem verbis, et oratione insectari
oportet. Hos populo ostendere debemus, hos vivis
coloribus depingere, et quæ pestes, quæ
