quaestionem si argumentis ex Sacra Scriptura petitis
respondebimus, isti qui Sacra hæc Oracula
repudiant; nos irrisione ludere non dubitabunt; sin
argumenta aliunde sumemus non deerit illis, quod
continuo regerant, neque unquam ad exitum
pervenietur: quare concludunt, aut nullam esse Naturæ
Legem, aut eam certe omnibus perspectam,
et exploratam esse debere, quum Naturæ Lex non
sit reputanda, quæ careat potestate omnes homines
obligandi; obligare autem nequeat omnes, de
qua aliqui aut nihil plane sciant, aut rationem
dubitandi sibi videantur habere. Itaque iis, qui
Jus Naturæ tractant, ista omnia sunt omittenda,
ne dum hæc immiscent, totam materiam dubiam
reddant atque suspectam. Ita enim comparati
sunt plerique eorum, qui legunt, ut si quid vitii
alicubi deprehendant, de toto auctoris opere, atque
consilio male incipiant suspicari, sibique caveant
vehementer, ne ei ulla in re omnino adsentiantur.
Denique et illud sedulo cavendum est, ut ne
quid ex Lege Dei revelata mutuetur is, qui de
Jure Naturæ separatim agere constituerit. Nam
Christiani non habent opus hæc ex ejusmodi auctoribus
petere, quum in Theologorum libris late,
et copiose tractentur; qui autem christiana
dogmata non didicerunt unquam, aut didicita impie
contemnunt, ii nos, quum quid ejusmodi ponimus,
etiam irridere consueverunt. Sed hac de re omni
fusius egi in hoc Libello quem nunc ad te mitto,
in quo si quid deprehendes, quod tibi minus adrideat,
rem mihi pergratam facies, si mihi illud,
quodcumque sit, libere, atque ingenue, ut inter
amicos decet, aperies.
Huic libello alium adjungo quem de vitiis Le-
