bus aliquomodo dubitari potest, utrum Juris Naturalis,
an patriarum consuetudinum, institutorum,
Legum, magistrorum, parentumque præcepta sint?
Qua in re magna cautione opus est, ne falsa pro
veris, dubia pro certis, probabilia pro manifestis
venditemus. Nam in Jure Naturæ nonnisi certa
ponenda sunt. Quum Legis vigorem nequeat habere
illud, de quo utrum ejus, qui jubendi potestatem
habet, voluntas, an alterius cujuspiam privata
opinio sit, in controversiam venire, et in
utramque partem disputari potest. In aliis hominum
disciplinis, atqie artibus multum valet id,
quod probabile videtur. Sed in Jure Naturæ ii,
qui per christianæ Religionis regulas melius
ratiocinari, et rectiora de hominum officiis judicia
ferre non didicerunt, illa omnia rejicere, et pro
extraneis reputare solent, quæ vel ipsis minus verisimilia
videntur, vel ab integris populis negligi,
vel a doctis viris in controversiam vocari animadvertunt.
Sic enim secum ipsi statuunt: Si quid
ex Lege Naturæ est, id necesse est omnibus hominibus
innotescat, quod enim omnium commune esse
debet, id etiam omnibus notum sit, oportet: nam
Lex Naturæ eam vim habet, ut omnes æque obliget;
non obligat vero omnes, si qui sint, qui ignorent, aut si
qui caussam dubitandi sibi habere videntur.
Et sicuti cetera, de quibus minime dubium est,
quin ad Jus Naturæ, pertineant, neminem
ignorare vident, ita existimant, ne hæc quidem
alia, si ex eodem jure essent, quemquam esse
ignoraturum. Quærunt enim quæ caussa esse posset,
quamobrem sive natura, sive Auctor naturæ,
eam Legem, quæ universos homines teneri vellet,
aliis patefaceret, aliis vero occultaret? Ad hanc
