to quam ante incertior fias, et quid tibi hisce
de rebus sit statuendum, ignores. Præterea ego
ita sentio: ipsas artes, atque disciplinas nostras
vehementer obesse, quominus ne ad eam quidem
veritatem, quæ non admodum in occulto latet,
deprehendendam, atque eruendam evadamus idonei.
Posset hoc quidem præclare præstari, si eo
modo traderentur artes, et scientiæ, quo oporteret.
Sed præceptorum, magistrorumque plerique
eam solent in disciplinis, scientiisque docendis
tenere rationem, quæ quam longissime abducat
a vero. Multum veri auferunt præjudicatæ
illæ opiniones, quarum innumeras Magistri illi
nostri secum in scholas adferunt: multum veritati
demunt illæ argutiæ, illæ ostentationes, illæ
sycophantiæ, quibus isti admodum delectantur:
multum nocet vehemens illa gloriæ cupiditas,
quæ eos impellit, ut veritate relicta id unice
exquirant, et amplectantur, quod populo,
quod majoribus, quod æqualibus, quod discipulis suis
omnium maxime adridere arbitrantur: multum
obest effrenatum illud lucri desiderium, quo
commoti unice operam dant, ut quamplurima
scribant, quam plurima edant, quam plurima
doceant; ex quo efficitur, ut maxima pars eorum,
quæ docent, quæve in vulgus edunt, inanis sit
et ostentationis, ac falsitatis plenissima:
nam quod tempus scribendo, disputando, et in
schola docendo impenditur, id totum cogitationi, et
veritatis indagationi aufertur: multum a finibus
veritatis arcet, atque repellit ingens illa
disputandi, et adversarios refellendi libido,
nam nunc quisque de sua tantum opinione tuenda laborat,
et de veritate invenienda non modo sol-
