modi rebus aversio adeo insita est in ipfa humani
generis natura, ut nemo ejusmodi quid admittat,
qui sedato, et tranquillo animo sit:
nam qui ad facinus aliquod simile perpetrandum
accedunt, eorum animus sive immodica spe lucri, sive iræ
impetu, sive alterius cujuspiam
cupiditatis, et adfectus æstu agitatur. Hic autem
extraordinarius quidam est, et minime naturalis
hominis status, quum cupiditates, et
adfectus immoderati omnem rationem obruunt,
et ipsam vim naturæ restinguunt. Quum vero
in ordinario, et ejus proprio statu versatur homo,
tum nunquam hæc perpetrare solet scelera,
nunquam non odit ista, nunquam non ab his vehementer
abhorret. Hæc autem, quæ Instinctu
Naturæ sentimus, prima sunt, atque præcipua
Juris Naturalis Principia, quæ nemini ignota
esse possunt, nec unquam profecto fuerunt: quod
generis humani Historiæ perspicue, constantissimeque
declarant.
Ab his primis, summisque Principiis
consequentiae quaedam manant, quas non æque
Instinctu ipso sentimus, sed ab ipis Principiis
cogitando, et ratiocinando eruimus. Harum aliæ
proximæ sunt ipsi fonti, unde ducuntur, aliæ
longius distant, et aliæ quam longissime absunt.
Priores facile unusquisque vel sua sponte,
vel admonitus assequitur. At in remotioribus sæpe
decipimur. Solet enim plerumque contingere,
ut adripiamus ea, quæ ex patriæ moribus,
institutis, Legibus fluunt, rati, hæc ex ipso Legis
Naturalis fonte manare. Quibus in rebus nos
ratio, quæ infirma est, fallit, quum Instinctus,
qui minime dubius est, tum nos omnino deserat.
