non est: id enim inter omnes constat; naturale
non esse illud, quod rationi non conveniat, sed
aliunde quæsitum sit.
Sed sunt quædam res, quæ quamvis in ipsa
Ratione positæ sint, tamen iis incidere solet
dubitatio, utrum sint ab ipsa Ratione profectæ,
an alio ex fonte petitæ. Nam quum Ratio nostra
tam debilis, atque impotens sit, ut suos: ipsa fines
ignoret, et quæ sua, quæ aliena, quæ secum
nata, aut quæ postea assumpta sint, nesciat,
profecto oportet perpauca esse, quæ ipsa videat,
et comprehendat, innumerabilia autem, in quibus
ipsa se se ignoret, et sibimetipsi plane incognita,
et peregrina sit. Christiani quidem, quum
in Jure Naturæ ejusmodi dubia oriuntur, facile
ex iis ope Revelationis emergere plerumque solent:
at qui Revelationem vel ignorant vel
contemnunt, nullam habent se se expediendi viam,
et eos in hisce dubitationum angustiis continuo morari
necesse est. Itaque nos, qui Christianæ Religionis
documenta tenemus, qualis hæc Naturæ
Lex sit, quæ præcepta complectatur, quæ inde
consequentiæ manent, ac quibus denique termimis
Lex ista circumscribatur, nullo negotio intelligimus,
quoniam quibus in rebus Ratio hæret, in
iis Revelationis lumen nobis, adsulget. At alia
plane conditio eorum esi, qui Revelationis auxilio
carent; nam isti ea tantum, quæ perspicua
sunt, et manifesta, impotentis animi, et rationis
oculis cernunt; quæ vero paullo magis retrusa
sunt, atpue abdita, ea vel omnino, non
perspiciunt, vel ita perspiciunt, ut semper sit
eis dubitare necesse, sintne hæc, quæ vident, naturalia,
an adscititia, et aliunde deprompta?
