Pagina:Michiel - Notizia d'opere di disegno, 1800.djvu/156


129

pubblico funerale, con Orazione recitata da Bernardo Bembo padre del Cardinale (Sanudo, Vite dei Dogi, p. 1179.). Fu registrata l’Orazione dal Tommasino fra li manoscritti de’ Candi in Padova (Bibl. Patav. Mss. p. 89.) ma essa, per quanto io conosco, a stampa non s’è mai veduta. Bensì la ho io letta in una privata Libreria di Venezia, e degna dell’Oratore e del Capitano mi parve. Il fatto che costò a Bertoldo la vita nel seguente tratto di eloquenza è compreso. Urbem Corinthi in summo inaccessibilis montis sitam, quam nullus superiore tempore imperator, praeter L. Mummium Consulem, alio telorum genere, quam conviciis & imprecationibus lacessere potuit; non ipse Epirotarum Rex, non Baiazetes huius Mahometi proavus, non is denique Mahometus perditissimus tyrannus, etsi quingentis millibus hominum imperaret; iste quingentis dumtaxat armatis militibus eousque per angustissima viarum conscendit, tentoria fixit, vexilla erexit, quo nec ab ipsis posse capreis reptando perveniri quivis facile iudicare potuisset. Inter tantas rerum angustias & totius status nostri momentaneam conditionem vel maxime enituit Bertoldi nostri virtus; aliis enim trepidantibus egentibusque consilio, ipse tamen impavidus, infatigabilis, intentus, exhortatione, opera, celeritate, moenia iam arcis tormentis magna ex parte prostraverat; ut nisi detracta paullisper ad respirandum galea, detestanti lapidis ictus caput illi secundum aurem percussisset, illa dies, illa inquam dies, rebus Venetis certissimam & nullis antea saeculis auditam victoriam peperisset. Sopra la fatale morte di Bertoldo scrissero in prosa Latina Francesco Barozzi, che fu Vescovo di Treviso, e Lodovico Carbone Ferrarese; ed in verso Iacopo Ragazzoni Veneziano e Pietro Barozzi, che fu Vescovo di Padova: ma credo che a

i stam-