Pagina:Lodi monografia storico-artistica 1877.djvu/168

158 RETTIFICHE ED AGGIUNTE.


bitionem venerabilis fratris nostri A.1 Laudensis episcopi, saepius replicatam, importabilia onera imponere, et pretextu banni pecuniali! ecclesiis, et clericis auferre, suadente diabolo, praesumpserunt, ita quod predictus Ar. monasterium Sancti Petri de Laude veteri, et quasdam alias ecclesias eiusdem dioecesis cura rebus suis banno supposuit, prò eo quod Abbas, et alii clerici infra civitatera ad mandatum eius doraos facere recusarunt. Cumq. monachi raetu eius a monasterio discessissent, ille furore succeusus illuc ministros suae nequitiae destinavit, et quosdara de fratribus, qui illuc prò custodia relieti fuerant, crudeliter verberarunt2, unde raemoratus episcopus de mandato venerabilis fratris nostri A. Mediolanensis Archiepiscopi in ipsum, et consiliarios eius exeomunicationis sententiam tulit, et civìtatem totam supposuit interdicto. Praeterea consules et populus Mutinen. divino timore postposito, possessionibus ecclesiasticis legera nequissimam imponere, et ausu temerario praesumpserunt, et de renovanda costitutione illicita per episcopum, et clarum per litteras quoque nostras commoniti in suo dampnando proposito usque modo contumaciter perdurarunt nec adhuc a sua pravitate discedunt. Unde quoniam non cavet scrupulo societatis occultae, qui manifesto facinori non obsistit, sed facientis culpam habet, qui quod potest negligit emendare prudentiam vestram per Apostolica scripta monemus, et in remissionem peccatorum iniungimus, quatenus ecclesias et personas ecclesiasticas in libertate pristina conservantes, Potestatem, Consules, et Populum laudensem, consulenti et populum mutinensem a sua nequitia celeriter et viriliter compessatis. Ita quod de simulatione reprehendi apud homines non possitis, nec in extremo examine duriorem nos opporteat sententiam formidare donec aut. pfat. A. quae male accepit darapna data tam clericis, quara laicis ecclesiarum occasione resartiat, et ab acclesiar. et clericorum vexatione quiescat, atq. absolutionem per ecclesiam Romanara obtineat cum suis complicibus attentius eccitetis, quia, Salomone testante, qui tangit picem coinquinatur ab ea. Apostolus etiam docet, sed quod non solum qui faciunt, sed qui consentiunt facientibus digni sunt morte. Dat. Velletri, 2 mensis Junii.

A pag. 70. Nelle aggiunte alla Historia di Giovanni di Cermenate, pubblicate nell’Archivio storico lombardo (dicembre 1877), troviamo parecchi brani, dai quali risulta l’animo vigoroso di Antonio Fissiraga, il quale non si perita di apostrofare Matteo Visconti, alla presenza dello stesso imperatore Enrico VII, quale autore principale dei mali d’Italia, egli principale fautore dell’impero.

Nello stesso fascicolo dell’Archivio abbiamo la cifra delle entrate ordinarie che i Visconti ritraevano dal comune di Lodi nel 1388 in fiorini 1331, soldi 7, denari 10, e quella del territorio in fiorini 491.

A pag. 78. Cristoforo dei conti Barni, famigliare di Filippo Maria Visconti, ebbe dal duca in dono, in un con Eugenio da Lodi e Luigi Tresseno, i beni allodiali confiscati a Giovanni Vignati. Egli cercò in seguito di riparare in qualche modo alla mala opera del duca, donando la parte a lui toccata all’insigne medico milanese Marco Palmengo, marito di Taddea Vignati, altra delle figlie dell’infelice Giovanni (Memorie manoscritte e documenti presso la nobile casa Barni in Lodi).

A pag. 84. Lodovico il Moro emanava nel 1492 il seguente ordine relativo alla nostra citta:

Commissario potatique Laude.

Intendiamo per relatione de molti che in quella nra Cita non se vive cu quella civilita et boni modi che se doveria, et che molti de qlli Citadini per garra de precedentia, et per volerse reputare luno superiore alaltro se usano fra loro, varie insolentie cu" volere pigliare ciaschuno la parte su-

  1. Alberico del Corno, vescovo di Lodi dal 1173 al 1189.
  2. Esempio di rigore piuttosto unico che raro in tempi di tanta devozione verso monasteri