 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
sui; quibus in partem dominatus Ariminum vocor. Et simul epistolam inspiciendam porrexit. Paulus, ut manum mulieris agnovit, quæ sibi ex nonnullis ante acceptis literis non era incognita, vocationemque veram inspexit, credere cœpit, si modo voluptas Roberto esset ad perficienda quæ diceret, potestatem quidem per eam occasionem non defuturam. Id modo veniebat unum in metum ne, ut desertum præsidium excusaret, missionemque acciperet, spectante aliud animo verbis hæc mentiretur. Itaque ad allicienda veri indicia sermone diutius tracto; cum inter loquendum frequentius ostenderet placere sibi consilium, sed mutationem propositi formidare, contendebat Robertus quanto artificio poterat ad spem oblatam animum illius confirmare; crebro inter argumenta perfidiæ repetent nescire se quo alio posset consilio domum reverti, aut successim rerum sibi proponere, quando et sociales paterni injuriis haberet infensos; Venetis longo esperimento fidendum non judicaret. Contubernium autem novercæ confirmatis jam rebus suspisiosum cognoscetur. In hoc ancipiti positus Paulus: cupiditate tandem in assensum trahente dimittere illum constituit, et fortunam promissorum temptare. Sed ut præmiorum exprectatione minus loci ad animum mutandum permitteret, mercedem facti eodem in colloquio dicit. Ea fuit Senogallensis civitas, et cum circumstanti agro Mondavium oppidum; Militaris quoque conditio
