Pagina:Isotta da Rimino Mazzucchelli.djvu/17

non trovo che Sigismondo, ed Isotta interrompessero giammai l'amicizia loro. Trovo bensì che un altro Poeta di queì tempi ci descrive Sigismondo come amico intrinseco del padre d'Isotta, e ci fa credere che questi fosse sempre riguardato da Sigismondo qual suo fido Consigliere sino alla sua morte, la quale fu pur assai pianta da Sigismondo (24)1 non meno che da Isotta, che lo perdette mentr'era ancora giovanetta (25)2, e nel maggior fervore de'

  1. Egli è il suddetto Tito Strozza che così da scrivere da Sigismondo ad Isotta nella citata Elegia:

    Ille jacet, cujus dulci sermone fruebar,
    Quo potuit curas saepe levare meas,
    Cuius recta fides, ingens prudentia, fidum,
    Consilium, gravitas digna Catone fuit.
    Ast ego dilecti casu cum vexer amici,
    Me cruciat luctus, cara puella, tuus,
    Et tristes lachrima, et saevi sine fine dolores
    Dilacerans miseris pectora nostra modis.

  2. Così il detto Strozza segue poco appresso nella citata Elegia:

    Cetera si desint, fortunatissimus esset,
    Cum tu illi talis filia contingeris.
    Adde, quod ad superos aditum mens aequa, fidesque,
    Et virtus praestans, relligioque dedit.
    Non igitur grati, nec amantis signa videntur
    illius tantis ingeminisse bonis.
    Et si quis remanet post fata novissima sensus
    Aegre fert lachrymas umbra paterna tuas.
    Quod te, per per cineres, animamque parentis, et illum
    Qui non junxit Amor, per Veneremque rogo.
    Per quaecumque tibi parvae tulit oscula mater,
    Per spem fraternam, per faciemque tuam,:
    Per Sigismundi (si qua est tibi gratia) nomen,
    Te praeter cui non ulla placare potest;
    Nil profecturas, oro, compesce querelas,
    Queris tua cocncutitur flore juventa suo;
    Desine sidereos lachrymis corrumpere ocellos
    Et rigido rescas ungue notare genas.