Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1922, XXI.djvu/446

440 ATTO SECONDO

Tonina. Bisognerà veder se i ghe vorrà vegnir.

Gasparo. Eh no l’è cussì puntiglioso, no, sior Raimondo. Lo cognosso; el xe un omo ragionevole, el ne vol ben, e son seguro ch’el vegnirà.

Riosa. Sior patron, ghe xe uno che lo domanda.

Tonina. Chi xelo?

Riosa. No so, siora, no lo cognosso.

Gasparo. Ande de là; sarà qualchedun per qualche interesse. (a Tonino)

Tonina. E cussì? Me volè ficcar via? No ghe posso esser? No posso sentir anca mi?

Gasparo. (Oh che pazenzia!) Diseghe ch’el vegna avanti. (a Tiiosa)

Riosa. (Ho gusto che la resta. Cussì finirò un pochette de destrigar. Prego el cielo che no la se n’accorza). (va alla scena) La resta servida, patron. (alla scena, e parte)

SCENA X.

Paron Menego Oste, e detti.

Oste. Patroni, con so permission.

Gasparo. La reverisso, signor.

Tonina. Chi èlo? (a Gasparo)

Gasparo. Mi no so. (a Tonina)

Oste. Xela ella sior Gasparo?

Gasparo. Son mi per servirla.

Oste. Servitor umilissimo. Me pareva, e no me pareva. Patrona reverita. (a Tonino)

Tonina. Patron.

Gasparo. Cossa m’ala da comandar?

Oste. Prima de tutto desidero de saver se la xe contenta de mi.

Tonina. De cossa? (a Gasparo)

Gasparo. Signor, mi no gh’ho l’onor de cognosserla.

Oste. Paron Menego per servirla. L’osto qua della Tartaruga.

Gasparo. Ah questo che ne xe taccà?

Oste. Per obbedirla.