Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1915, XX.djvu/173


UNA DELLE ULTIME SERE DI CARNOVALE 163

Domenica. El xe andà via, perchè no ghe responda; ma ghe ne dirò tante, che spero che no l’anderà.

Polonia. Vorla che ghe insegna mi cossa che l’ha da far? La parla con quella vecchia recamadora; altri che ela no poderave trovar la strada de farlo restar.

Domenica. Ghe parleria volentiera; ma la parla tanto poco italian, che stento a intenderla che mai più.

Polonia. Se stenta, ma se capisse. La fazza a mio modo, la parla con madama Gatteau.

Domenica. Come poderavio far a parlarghe?

Polonia. Oe! la sta qua ai do ponti. Vago a veder, se de là ghe xe el putto che m’ha compagnà; e se no, ghel digo a un dei so zoveni, e la mando a chiamar. Poverazza! la me fa peccà. I ghe dà speranza, e po, tolè suso. Omeni! Omeni! Son squasi in tel caso anca mi. Se la savesse! Basta, no digo altro. E po i dise de nu. Uh! che gh’avemo un cuor nu, che no fazzo per dir, ma semo proprio da imbalsamar, (parte)

SCENA XVII.

Marta e Domenica.

Marta. Siora Domenica, cossa gh’ala intenzion de far?

Domenica. No so gnanca mi.

Marta. Ma pur?

Domenica. Vorla che andemo dessuso anca nu?

Marta. Quel che la comanda.

Domenica. La resta servida, che adessadesso vegno anca mi.

Marta. Vorla restar qua?

Domenica. Un pochetto. Se la me permette?

Marta. La se comoda. (Ho capìo; la se vol conseggiar da so posta. Che la varda de no far pezo. Ho sempre sentìo a dir, che amor xe orbo; e chi se lassa menar da un orbo, va a pericolo de cascar in t’un fosso). (parte)