Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1911, XII.djvu/212

206 ATTO QUINTO
Raimondo. (M’han schernito le indegne. Or mi vendicherò).

(da sè, in atto di partire)
Costanza. Dov’andeu cussì presto?
Raimondo.   Deggio partir.
Costanza.   Sior no,
Non avè d’andar via, se avè reputazion.
Qua se tratta de assae. La me diga, patron,
Senza scaldarse el sangue, dove xe quell’anello,
Che la gh’aveva gieri in tei deo menuello?1
Raimondo. L’ho perduto.
Dorotea.   Sentìu? (a Costanza)
Costanza.   Caro sior, la perdona.
L’averavelo forse regalà a sta patrona?
Raimondo. Io?
Costanza.   (El se confonde). (da sè)
Dorotea.   La cossa è netta e schietta;
L’ho compra sta mattina. Gh’ho dà i bezzi a Zanetta.
Raimondo. A Zanetta? (a Dorotea)
Dorotea.   Sior sì.
Costanza.   Chi voleu che vel creda?
Questo qua xe el so anello. (a Dorotea)
Raimondo. Lasciate che io lo veda,
(a Costanza)
Costanza. Xelo questo?
Raimondo.   È cotesto.
Dorotea.   L’è quel che mi ho comprà
Dalle man de Zanetta. Tre zecchini gh’ho dà.
Raimondo. Tre zecchini? (a Dorotea)
Dorotea. Sior sì.
Raimondo. Ne val dodici e più. (a Dorotea)
Costanza. La lo gh’aveva in deo, e mi l’ho cognossù. (a Raimondo)
Dorotea. Basta, mi no so gnente. L’anello è mio de mi;
Colle donne onorate no se tratta cussì.

  1. V. atto I. sc. II.