Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1911, XII.djvu/186

180 ATTO QUARTO


SCENA III.

Camera in casa di Costanza.

Costanza, poi Dorotea e Titta.

Costanza. Cossa vorala mai? no ghe la so trovar.

Sentiremo. La veggio dolcemente trattar.
Chi sa che no scoverza qualcossa de recente,
E se pol anca dar che no sia vero gnente.
A bon conto se adesso la vien in casa mia,
Sior Raimondo con ela no se pol dir che el sia.
Dorotea. Se pol vegnir?
Costanza.   La vegna. Che bisogno ghe xe?
La se comoda. Titta, fe subito el caffè.
Titta. (La padrona fa adesso le vece del padron). (parte)
Costanza. Che fortuna xe questa?
Dorotea.   (Troverò un’invenzion). (Ja sè)
La dirà che m’ho tolto un ardir troppo grando;
Se vegno a incomodarla, scusa mi ghe domando.
In sti pochi de zorni che son vegnua a star qua,
No cognosso nissun, nissuna ho praticà.
Subito la m’ha piasso, co l’ho vista al balcon.
Sì dasseno.
Costanza.   La vol farme tegnir in bon1.
Dorotea. Cento volte voleva vegnir, ma non ho ardìo.
Costanza. (Chi sa se la vegnisse per mi o per mio mario?) (da sè)
Dorotea. Sta volta son vegnua, perchè ho bisogno d’ela.
Gh’ho quella mia massera, che xe una frasconzela.
La voggio licenziar, la voggio mandar via.
No ghe ne togo più, se no so chi le sia.
Xe vegnua a farse veder una che gh’ha del brio;
Subito ho domandà dove che l’ha servio,
E tra le altre case che la m’ha nominà,
La dise che za tempo la xe stada anca qua.

  1. Insuperbire: v. Boerio.