Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1911, XII.djvu/155


LE MASSERE 149
De farme voler ben procuro dai paroni,

E no me piase star tutto el dì sui balconi.
Dorotea. Cussì fa chi ha giudizio. Cossa mo saveu far?
Meneghina. So filar, so far calze, so un poco laorar.
Fazzo un poco de tutto.
Dorotea.   Seu bona da cusina?
Meneghina. So far un lesso, un rosto, giustar1 una gallina;
So cusinar i risi, e anca me comprometto
Saver far, se bisogna, qualche bon potacchietto2.
Dorotea. Mi no fazzo cosazze. La so carne ogni dì.
Le feste un altro piatto, e me basta cussì.
Basta magnar per viver; perchè saveu, fia mia?
Presto va in precipizio chi no gh’ha economia.
Meneghina. Anca la mia parona sol dir, co la xe al fuogo,
Sia maledetto i vizi, sia maledetto el zogo.
Dorotea. Anca el zogo, xe vero, ne manda in precepizio,
Ma un dì se pol remetter chi ha un poco de giudizio.
Basta, lassemo andar ste cosse che xe qua.
Voleu vegnir da mi?
Meneghina.   Vegnirò in verità.
Anderò a licenziarme.
Dorotea.   E se i dise de no?
Meneghina. Torrò su le mie strazze, e via ghe vegnirò.
Dorotea. (Le fa cussì custìe. Basta, la vôi provar.
Se no la riuscirà, no manca a barattar). (da sè)
Meneghina. El brodo me lo dala?
Dorotea.   Aspettè un pochettin.
Se ghe ne xe da gieri, ve ne darò un tantin.
Ma vardè ben, savè, vardè ben quel che fe.
Quando sè in casa mia, no vôi che ghe ne dè.
Se ve porterè ben, con vu sarò cortese.
(Cussì averò scambià tre massere in t’un mese).
(da sè, e parte)

  1. Assettare, cucinare: v. Boerio.
  2. Piccolo manicaretto, intingolo.