Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1911, XII.djvu/153


LE MASSERE 147
Dorotea. Povera desgraziada! la xe in t’un brutto intrigo.

Ma no la gh’ha nissun?
Meneghina.   La gh’aveva un amigo.
Fina che el xe vegnù, le cosse andava ben.
I s’ha po desgustà; xe un pezzo che nol vien.
Dorotea. Mo per cossa no vienlo?
Meneghina.   Per amor della zente.
Ma adesso che ghe penso: no i vol che diga gnente.

SCENA IV.

Zanetta e dette.

Zanetta. Vintitrè pani bianchi. Otto de semolei. (sdegnosa)

Dorotea. Poverazza! la diga, s’ala mo struppià i dei?
Zanetta. La me burla.
Dorotea.   Ste cosse soffrir no le se pol. (ironica)
Vardè là quella putta da vu cossa la vol.
Zanetta. Cossa gh’è, Meneghina, voleu gnente da mi?
Dorotea. Cara siora Zanetta, la dispone cussì?
Ela fa i so regali? ela dispensa el brodo?
Ela xe la parona. In verità la godo.
Zanetta. Parlela con mi, adesso?
Dorotea.   Parlo giusto con ela.
Meneghina xe qua colla so pignatela.
Zanetta. Eh, no la varda el brodo, cara siora parona,
Ma la varda piuttosto el fante e la corona1.
Dorotea. Tocco de desgraziada, con mi cussì ti parli?
Son parona i mi bezzi de spenderli e zogarli.
Zanetta. Diseva...
Dorotea.   Tasi là.
Zanetta.   Ma se..
Dorotea.   Va via de qua.
Zanetta. Perchè...
Dorotea.   Tasi.

  1. «Cioè le divise del gioco»: Cameroni, l. c.