Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1908, II.djvu/428

418 ATTO PRIMO

Pasqualino. Caspita! Con dusento ducati posso averzer mezza.

Catte. Saveu lezer e scriver?

Pasqualino. Un puoco.

Catte. Gh’aveu bona chiaccola?

Pasqualino. Parole no me ne manca.

Catte. Sì ben, in poco tempo fare la vostra fortuna. Presto, presto deventè lustrissimo. Che bela cossa, veder el pare in poppe e el fio sentà in trasto! Mia sorela de lavandera deventar lustrissima! Oe, de sti casi ghe n’ho visto più che no gh’ho cavei in testa. Pasqualin, stè alegramente, e no ve dubitè: parlerò a mia sorela, parlerò a sior Pantalon, e credo che faremo pulito. Parecchiè un bel anelo e a mi parecchieme la sansaria. (Povero puto, el me fa pecà! Son proprio compassionevole de la zoventù. Se no fusse maridada, mia sorela poderave forbirse la bocca. Varèa co belo ch’el xe; se nol fa proprio cascar el cuor!) (da sè, parte ed entra in casa)

Pasqualino. Oh che cara siora Cate! La val un milion. Gh’ho speranza che per mi la farà pulito. Dusento ducati per qualcun no i xe gnente, ma per chi gh’ha giudizio i xe qualcossa. Certo che chi vol meter a l’ordene una novizza a la moda, ghe va la dota e la soradota; ma mi no farò cusì. Un per de manini, la so vesta e el so zendà; una vestina da festa e basta. Disnar? Gnente. Nozze? Via! El pan dei minchioni xe el primo magnà. (parte)

SCENA VIII.

Camera in casa de Bettina.

Bettina e Catte.

Bettina. E cussì, coss’halo dito?

Catte. Ch’el ve vol per muggier.

Bettina. E vu cossa gh’aveu resposo?

Catte. Che vederemo.

  1. Vedete.