 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
| quaedam epigrammata | 191 |
XIII
Ad Boccalum
Vidimus, et, provae si fas est credere, provo:
nulla procul dubio pestis amazzat ocam.
Noscere vin quare? non Phoebus apena cavallos
spronat orizonto, protinus illa bibit.
Non igitur mirum tibi si palearia pendent,
cui nunquam panzam trovat Apollo vodam.
XIV
Ad Baldum
Mittimus in gabia pulchram tibi, Balde, gazolam,
quam, ceu cornacchias das mihi, dono tibi.
Dono tibi gazam de tali sorte, quod ipsam
poentibis cameris intro tulisse tuis.
Istam non unquam speres audire canentem,
ni fuerit suppis imbriagata bonis.
Crede mihi, nunquam cantat sine robore suppae;
et quando cantat, nil nisi — Che che — iacit.
Interdum tamen illa, licet pochissime, secum
gorghezat, dicens: — Vacca to, pola, puta. —
Tu tamen irrides poveri munuscula vatis.
Irrides? dat quod pauper amicus habet.
Non tamen est hominis, mi Balde, trepanda povertas,
namque povertatem phillosophia sequit.
Non vult scarlattum, granam, finumque velutum,
sed sua strazzolas undique vesta cagat.
Pauper et ignuda est, sicut Plato firmiter inquit,
subque repezzatis praticat illa togis.
Ergo quod poverus sic sim, ne, Balde, caleffa:
paupertas savium nam facit atque ladrum.
