Non procul in terra Leonardi busta iacebant,
quem quoties guardat lacrymoso lumine Baldus,
maiore in furia Centauro currit adossum,
crudelesque illi rotolat sine fine stocadas. 575Cingar adest plorans; quo viso, Baldus, ab imo
pectore singultans, cordis superante dolore,
non manet, at sensus velut urget passio nostros
tramortitus abit terrae, sentitque nientum.
Quo casu horrenti, Centaurus constitit in se, 580atque suprasedit, reputans non esse belopram
(ut generosus erat) si lapsum vulnerat hostem.
Cingar ibi ad superos lacrymantia lumina drizzat,
atque gridat: — Vos, o superi, pietate carentes,
sufficiat vobis nostrum rapuisse zoiellum, 585nostram virtutis perlam morumque tesoros;
vultis quin etiam validum prosternere Baldum?
Si sic saevitis, si sic crudescere vultis,
eya age, quid statis? quid adhuc indusia tardat?
Me quoque, Falchettumque meum, sustollite mundo. 590Quae mora? num rabies satietur denique vestra. —
Sic ait, et voltus Centauro turbidus inquit:
— Quae, Centaure, tibi fama est, que gloria tanta
occidisse agnum, quo non mansuetior alter? —
Centaurus respondet: — Ego? te fallis, amice. 595Non mea, sed sola est Pandraghae culpa ribaldae.
Sicut apud fontem poteris cognoscere verum,
ad quem bagnandum cum te, barone, tulissem,
ut sbroffatus aqua posses cazzare venenum,
hunc reperi iuvenem, crudeli caede necatum, 600quem quoque dum tumulo saxi tumulare parecchio,
affuit hic novus Orlandus, novus affuit Hector,
imo nec humanas tales volo dicere possas. —
Cingar suspesus paulum stetit, inde favellat:
— Quae, Centaure, tuas me sors buttavit in ongias? — 605Tunc Virmazzus ei narravit cuncta per orden;
Cingar in amplexum fraterno currit afettu,
