unde repurgat eas; aliam non penso casonem.
Pur, si aliam mentis tenet in forciria scosam, 135dicat et ambiguos ab amicis toiat afannos.
— Toio — Bocalus ait, — dubium: iam hebdomada quarta
est hodie, quando mea coniux ivit a nodum,
aequoreque in medio calzas stringasque tiravit.
Nunc in mente mea stat prorsus grande talentum, 140velle de illius statu sentire novellam.
Ergo meis alzo pescettos auribus istos,
ut certum faciant ubi stet, si mortua prorsus
aut si solazzet illa cum gente da bassum.
At mihi respondent: se natos esse pradessum, 145unde negatur eis posse hoc agnoscere factum.
Sed maior natu, seniorque varolus et ingens,
cum quo tres tacite compagni dente ragionant,
dire mihi poterit melius de uxore negata,
qua propter liceat secum chiachiarare pochettum. — 150Quo dicto fremuere omnes, habet ille rasonem,
non inhonesta quidem talis domanda videtur,
detur ei merito parlandi copia: piscis,
piscis testa sua est, quae fert soletta loquelam,
panza loqui nescit, muta est quoque cauda, sed ipsa 155testa ragionabit, cui format lingua parolas.
Sic vulgus strepitat, sic stat sententia Baldi,
sic licet; et dictum factum testazza varoli
sistitur avantum Boccalo, a Cingare tolta.
Cingar adirato similis, qui ridet ab intro, 160smergolat haec: — Esto, sublata est bocca varoli,
cuius lingua potest bramam complere Bocali;
esto, dat officium parlandi bocca, sed ipsi
cur oculi dantur? cur frons? cur coppa varoli?
grande mihi tortum faciunt, appello Gibertum. 165— Sum contentus — ait Boccalus, — chare Giberte,
te rogo per caput hoc, voias decidere litem. —
Suscipit impresam leta cum fronte Gibertus:
tum sedet in banca, cunctisque oldentibus inquit:
