scorzat in instanti spadam, scutumque lacerto
implicat, et contra bravos parat ire marassos.
Cingar eum retinet subito, retinensque susurrat,
aureque favellat tacitus, faciendo pregheras 140ut sibi vindictae caricum causamque relinquat.
— Non est — parlabat tacitus, — mi Balde, facenda
ista tui genii, sed erit mage Cingaris arti
congrua; siste, precor, nunc nunc miranda videbis.
Non est villani toleranda superbia stronzi, 145altri ridebunt, altri, mihi credite, flebunt. —
Baldus ei paret, sfodroque recondidit ensem.
Sopiat interea placido boffamine ventus,
it mare crispatum levibus tremolantibus undis,
discostatus abit curvo de littore grippus, 150paulatimque tenet medium, lassatque terenum,
qui fugit et secum fert urbes, fertque paësos.
Apparent nullae iam sylvae, cuncta videntur
plena mari et coelo, nautaeque canendo repossant.
Fraudifer ergo videns Cingar iam stare propinquum 155tempus oportunum, sua quo pensiria cordis
mandet ad effectum, sese cativellus acostat
villano dicens: — O quantae copia carnis!
Vis, compagne, mihi castronem vendere grassum? —
Respondet pegorarus: — Ego? tres, octo, quatordes, 160si tibi non unus bastat; modo solvere voias,
ac des almancum carlinos octo per unum. —
Tunc Cingar, facto mercati federe, sborsat
octo ramezantes, tolto castrone, barillos,
quos sub terreno falsos stampaverat ipse. 165Hic mercadantes adsunt, hic altra brigata,
et ricchi et poveri, laici, fratresque, pretique
expectant aliquem castronis habere boconem.
Sed Baldus, meditans truffam iam caute parari,
mussat in orecchia Leonardi: — Nascitur — inquit, — 170fabula bella, tace, quaeso, risumque parecchia. —
Cingar montonem comprum praesente brigata,
