ut se ostaria subito dispartet ab illa. 65Cingar, id advertens, ita Baldo territus inquit:
— Heu, mi Balde, mori nos cogimur; ecce periclum
imminet, in trapolam tandem vulpecula cascat. —
Baldus eum guardat: — Quid — ait, — mi Cingar, honori
esse potest melius, quam guerris fundere vitam? 70Soldatis laus est suprema morire batais. —
Cingar tunc expepulit, Baldo exhortante, pauram,
extraque balconem per cordam callat abassum,
namque Leonardi sperat robbare cavallos.
Sed famuli stallae, positis arzonibus, illos 75in puntum statuunt, quia vult equitare Lonardus.
Baldus supra manet solus, stat prontus in armis,
mille annos una hora sibi certare videtur.
Ignarus rerum Leonardus deserit escas,
soldatisque suis mandat descendere scalam. 80Currunt ad stallam propter montare cavallos.
Iam posito in staffa pede vult equitare Lonardus,
at Cingar clamans armato corpore toto
accedit bravus, per frenaque corripit illum:
— Sta saldus — dixit, — tibi rex, patresque comandant, 85ut desmontatus succurras prendere Baldum,
qui latet hic, pretiumque tui portabis aiutti. —
Cui Leonardus ait: — Meus hic an Baldus aloggiat?
Imo iuro deos, pro Baldo mittere vitam.
Vos seguitate cito, famuli, seguitate sodales; 90nunc mihi dulce mori, mihi nunc gratissima mors est. —
Tunc levis in curvo saltans arzone ficatur.
Cingar alegrus ei se se discoprit, et illi
parlat in orecchia, nec aiuttum postulat altrum,
quam voiat sibi binos impraestare cavallos, 95cum quibus hoc Baldus poterit scansare periclum.
Tunc subitus se se buttat de arzone Lonardus,
Cingaris et faciem mira charitate basabat.
Mox ait: — Indarnum non nos modo stare bisognat.
Non est parlandi tempus, non hora gratandi.
