Dicebant: — Ipse est, qui coelo venit ab alto, 245hunc Deus ad tempus misit, qui praestus aviset
nos ante excidium terrae stragemque paësi. —
Cingar eos audit, passat, zocolosque sonantes
per pavimenta trahit, iam salam iungit in amplam,
dumque oculis terrae bassis, dumque arte galozzas 250retro tirat, quarum sonitu devotio crescit,
osti datque fidem, suspectaque pectora tollit.
Praetor it incontra, multis seguitantibus, atque
conducit secum thalamis, facit inde carezzas.
Mox sibi decreto Patrum, populique rogatu, 255donat elemosinam centum settanta ducatos.
Ille ruinatum dicebat namque Fracasso
esse monasterium, gesiam, calicesque rapitos.
At Cingar retrahit se longe, perque nientum
mira destrezza simulat non velle coëllum. 260Praetor eum sforzat nec non perforza sachettum
in manibus ficcat, Cingar ringratiat illum,
promittitque sibi pro seque, suisque brigatis,
mortis ac vivis ter centum dicere messas.
Iamque parecchiatur ceppus, mediaque piazza 265horribilem visu baltrescam boia parecchiat,
quo Baldus debet venerandam perdere testam.
— Ah — dixit Cingar praetori, — Vestra Potestas
huic confessorem Baldo concedat, ut almam
non miser almancum perdat, portetque diavol. 270Latro «Memento mei» dicens, fuit illico sanctus. —
Praetor nil meditans ultra: — Reverentia Vestra
sit confessor — ait, — talem concedere cosam
obligor, imo precor, magnum salvate ribaldum.
Heus, bariselle, menes hunc patrem, vosque ministri 275compagnate illum, cui bassum schiudite fornum,
ut confessetur Baldus, nec linquite portam,
sed firmate bonam, dum fit confessio, guardam. —
Cingar portat aquam fortam, limasque sonantes
sordinam tum cum ferrum sine murmure taiant,
