ingentique doia simulat lachrimando teneri,
biasmat Zambellum, quod sit tam senza governum, 210nec piet hormaium longo post tempore sennum.
Laena magis lachrymans sua maxima danna recontat,
et quod credenzam tulerit pro pignore vaccae,
et quod peius erat nescit cui traditur illa.
— O mala res — inquit Cingar, — sed desine, Laena, 215aut vaccam aut nummos spero quod habebis adessum.
Non tibi mancabo, me guarda, meumque segura
possa super pectus, vadam, retrovabo Chiarinam. —
Dixerat, et secum dum vecchiam meditat artem
it celer, atque trovat Zambellum rura colentem. 220— O poverette — inquit, — fecisti nempe maronem.
Perdisti nummos; perdisti, matte, Chiarinam.
Non est ingegnum, non sennum, pazze, maruffe,
non est in zucca sal, dico: quando piabis
sentimentum aliquod? quando aguzaberis unquam? 225Grossolane, asine, tantas tibi dicere voltas
iam sum stancus ego, qua guisa vivere debes.
Sed dic; an scires hominem cognoscere, qui te,
dando credenzam, vaccamque tenendo, gabavit? —
Cui Zambellus: — Ita, possem cognoscere vaccam, 230namque habet in testa sua corna, suasque galantas
orecchias, portatque suo sub corpore tettas. —
— Non ita — Cingar ait, — dico, menchione, loquendum est
nunc ad propositum; scio quod sua corna, suasque
orecchias, tettasque suo sub corpore gestat: 235sed compratorem vaccae, tibi dico, Chiarinae
noscere si posses illumque ostendere dito. —
— Hem — Zambellus ait, — non te, mi Cingar, habebam
nunc satis intesum: possem cognoscere ladrum.
Non habet in testa cornas, sed quando caminat 240zoppicat, et guardans oculos stralunat, habetque
instar Tognazzi magnum sua schena botazzum,
estque suae brettae color idem ut merda putini. —
— Nunc scio, quem dicis — respondet Cingar: — eamus.
