repplicat, — Has bellas cernis, Tognazze, reinas?
cur tam sberlucent? stellis incago daverum.
Si nostras guardo fomnas, tot guardo padellas. —
Tunc cito desperans hinc vecchius desviat illum 140in contradam aliam, sic bassa voce loquendo:
— Claude hanc boccazzam, nisi vis bastone tocari.
Nunquid, matte, putas mediis in boschibus esse? —
Dixerat atque illum super alta palatia menat.
Ante Potestatem tandem Zambellus arivat, 145quo visto a longe coepit ridere brigata,
nam straviatus erat, nam tota mente balordus,
coctus sole, niger, squarzatus veste, bisunctus,
mostrabatque super foenum dormisse milannos,
cui veluti spergol rizzis caviata capillis, 150festuchisque riget strami, buschisque paiari.
Pectinus hanc nunquam raspat, sed striggia bovorum:
semper habens tegnam, longasque in crinibus ungias,
namque molestatur schiavonibus ille pedocchis.
Portat zacchettum grossi, frustique bisetti, 155quem dubitas utrum sit drittus, utrumve roversus,
fertque canevazzi curtam, strettamque camisam,
quam sine savono bis tantum smoiat in anno.
Huc igitur veniens coram praetore, tamagnam
smaravigliabat circum guardare brigatam. 160— O codesella — inquit, — quo me, mi barba, tirasti?
Non isto plus stare volo, Tognazze, fenilo.
Hinc me torna casam, quia me scagaita molestat. —
— Quid sbraias? — Tognazzus ait; — quin cernis adesse
messerum? vadas, horsu, marzocche, plusoltra. 165Vallá, quid indusias? cui dico? vallá, diavol.
Tocca manum domino, fac chinum, piga ginocchium,
dic ve: Bonasera vobis, messere Potestas. —
Vult ita Zambellus, verum mal praticus aulae
cortesanus erat, cum porcis semper usatus. 170Accidit ut staret suprema in fronte palazzi
scragna Potestatis, veteres dixere cadregam,
