280fors bene sassino plus non stentabor ab illo.
Da mihi conseium: parlabo? res tibi quadrat? —
Tognazzus coleram spudans, nasique senapram,
respondet: — Quadrat? parlabis? meque domandas
conseium quod et ipsa etiam tua zappa dedisset? 285O macaron, macaron, quae te mattezza piavit,
quid tantum expectas, merlotte? quid? anne becatam,
anne boconatam speras aliunde, maruffe?
non tamen usanza est hominum nunc temporis, ullum
velle dare altorium poveris, nisi praemia dentur. 290Verum dic tandem: quid nam facit ille ribaldus?
qui centum sogas meritat centumque tenaias.
Dic Zambelle meus, dic horsu, plangere noli,
semper maturis tua dic pensiria vecchis,
qui scozzonato praestant conseia vedero. 295Nosti quam nostri pariter groppantur amores,
nosti quam semper te fixum porto corada. —
Cui Zambellus: — Habes multam, Tognazze, rasonem.
Sed precor, avantum nos hac sedeamus in umbra,
ne per disgratiam videat nos ille loquentes, 300deque suis penset cosis maledicere pravis,
teque tracagnadis refrigeret absque riguardo.
De me non dico, quia sum vezzatus ad illas
tartufalas, fecique sodas in tergore costas. —
Tognazzus ringens stizzosa foramina nasi: 305 — Quid zanzaris? — ait; — videor sic esse dapocus,
poltronusque tibi? mihi tota potentia Baldi
haud posset minimum barbae torzere peluzzum.
Se sibi provideat, nec ubi me sentiat esse
praesumat drizzare pedes, aut ponere vistam. 310Qui licet in vulgo multos chiachiaronus amazzet,
dico quod in vulgo taiet licet omnia frappis,
hunc tamen ac similes bravos non estimo fungum.
Si factis mancant homines, incaga parolis,
baiantesque canes lunae dic esse codardos. 315Hi bravi portant spadas gallone cadentes,
