Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/246

236 Caspar Bardola


Sainza perder temp as mettet il bun doga subit in viadi, passant citads e comüns saimper guardant nel spejel, ma quel non al deiva üngüns indizzis, usche ch’el bod haveiva pers la spranza, per rituornar darcheu in sia Vanescha; qua cha finalmg arrivand in ün comünet vezzet el, a sia surpraisa — nel spejel, üna stupenda bella giuvna — preziss tal e qual, sco ch’el s’algordeiva da havair viss nel sömi.

Tuot allegrà, da havair finalmg podü chattar il lö da sia desiderada, entret el nel comün, e bod al füt insegnà la chasa da sia Cornelia, ingio el chattet eir la giuvna, chi confrunteiva del tuot preziss alla figüra vissa nel spejel e sia visiun.

Haviand la giuvna, a medem temp, gnü ün eguala visiun, ch’ella dvaintarà la duoña del doga da Vanescha; e’ s dant el allura, sco il tal da cognoscher, non düret löng as decider a lur vicendevolas impromissiuns; pero darcheu sot la condiziun fatta della giuvna, ch’el deiva saimper conservar la feduzia da sia fideltà, sco chosa soincha; que ch’el solenamg eir impromettet.

Chattà usche la desiderada spusa, as mettet el cun quella subit in viadi vers sia chapitala, ingio sequit allura, cun l’algrezcha da tuots seis sudits, bainbod eir las grandiusas nozas.

Il bun doga passanteiv’uossa, cun sia giuvna duonna, e bainviss da seis pövel, üna vita beada; ma bainbod arrivet a sia disgrazcha, ün grand signur eister in Vanescha, qual laschet, a seis bsögn fabrichar ün nouv palazzi vis a vi il seis.

Siand allura quist eister signur üna persuna fich educada, schi entret tranter qual e’ l doga, üna visibla intim’amicizia, quala allura bainbod svagliet pro ’l doga — sainza minims motivs — il suspet, cha sia duonna possa havair tschertas zopadas relaziuns cun quist eister.

Per gnir all’avant a quista sia gelusïa serret el aint la giuvna duonna in üna stanza serrada, o sia garantida tras set üschs e serradüras, cun ün unic chignöl a seis passatemp. Abain ch’ella podeiva havair in quista sia stanza, tuot seis comods e gniva lapro trattada del tuot signoril, schi istess stoveiva la buna duonna as resentir, sco ’l canarin in sia chabgia — priv della necessaria e bsögnusa libertà.

Cridant tschercheva, in tuottas manieras la buna düchessa, dal perschvader sia inozenzia, in vista cotals malfondads suspets; schi dafatta cridant al treiva quella attent, sün sias soinchas impromissiuns fattas, nels prüms momaints da lur vicendevola cognoschentscha; — e co ch’el uossa la serra aint — e la priva da sia necessaria e bsógnusa libertà; in möd cha’ ls plands e’ ls imbüttamaints da sia duonna, al gieivan effetivmg a cour, ch ’el ogni vouta svess crideiva cun grossas larmas; ma inchadainà