Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/242

232 Caspar Bardola

giuven in terra la prüma semenza, chi spert as fuormet a muntagna; quala ella plan plan podet allura superar per nouvamg als dar davo.

Vezziand allur’il giuven quist seis malign intent, büttet el spert eir la seguonda semenza, chi egualmg sco la prüma as fuormet a muntagna, sur la quala ella be cun stainta podet arrivar fin la tschima; clamand pro alla figlia: Eu sun puzgiada e non poss plü far pass, scha tü pür vost ir inavant, schi piglia almain be quist pac da tia sostanza cun tai, per far adöver cur tü sarast in grand bsögn. Sün que büttet ella pro alla figlia trais nuschs, qualas la figlia allura ha clet sü e tut cun sai.

Non podiand pero as fidar sün las lusingias della veglia stria e per as garantir da seis eventuals attachs, büttet il giuven in terra eir la terza semenza, chi eir subit as formet a muntagna sco las duas prümas — sur la quala ella non podet plü passar resp. dvantet l’ultim trapart, sco ch’al magic haveiva dit, ch’els non la vezzettan plü.

Uossa podettan els in tuotta pasch cuntinuar lur viadi et arrivettan finalmg in chasa sia, pro la mamma quala ils arschvet cun grand’algrezcha.

Containts sur tuot las chosas passadas, volleiv’uossa il giuven amo avant co spusar, metter in pee sia officina e voglüdas üsaglias da seis manster, per podair allura soccupar da sia professiun; qua cha üna fich possidainta, ma supergiusa giuvna — del lö — savet intretschar la veglia mamma, cun dir: Perche ma ha voss figl clet sü quista giuvna cun nöglia sco sia spusa? Laschand allur’inclejer ch’eir ella il havess accolt; e la pouvra mamma veglia, chi cognoschand la richezza da lessa signura, as laschet persvader a s’intermetter per schviar il figl da sias impromissiuns; usche cha la pouvra spusa gniva uossa, sü’ l plü dalla veglia mama resguardada be sco fantschella.

Sco incletta tranter la signura e la mamma, haveiva allura la prosma domengia da chattar lö, la pardunanza e que cha la spusa savet indreschir; sül che, ella uossa as calculet in grand bsögn e rompet allura la prüma nusch, stat büttada pro da sia mamma e chattet in quella ün extra vesti da saida per as ornar.

Vezziand allura la signura quist extra vesti da saida, dschet quella, in sia superbia alla veglia mamma: „Scha voss figl non cumpra gio quel vesti — bain inclet dant eu ils bazzs — schi eu non fatsch pardunanza.“

La pouvra veglia mamma allura giavüschet al figl, da cumprar gio quel vesti; e quel allura debel avonda, per sgondar a sia mamma cumpret gio il vesti, pajand per quel üna gronda soma.

La dumengia sequainta, chi a tenor lur incletta doveiva chattar lö la pardunanza, rumpet la giuvna spusa la seguonda nusch e chattet in quella ün otter vesti da saida, per as ornar; il qual eira amo plü bel co quel del prüm.