Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/237


Märchen 227

Sün que avrit quella üna fneistra, aint dalla quala las giunfras svollettan üna davo l’otra tuottas desch.

Surprais da ’l chattar qua, al croudet sia spusa cu ’ls mans intuorn culöz — dschand: „Est tandem tuottüna gnü fin sü qui per mai?“Schi chara schi! dschet el, ma he gnü ün lungurus e staintus viadi; pro’ l qual signor zoffel havet la buntà da’ m güdar, uschiglö non füss eu qui.

Uossa gnit la veglia cun la tschaina, per in seguit ir a dormir.

La daman, davo fat la colaziun, al det la veglia üna sgür in man, dschand — (in lingua familiara) tü sco famaigl da god stost hoz schmerdscher e sdramar tuot las plantas chi sun in quista vallaina.

Spert as mettet il giuven landervia per schmerdscher üna planta, ma cu ’ls prüms taigls ch’el det, as volvet la sgür in ün giavaigl, — siand quella eira fatta our da spür plom. Uossa as mettet il giuven a cridar, vezziand impossibel da podair, cun üna simla sgür lavurar, e cridet fin mezdj, cha sia spusa gnit cu’ l giantar, quala vezziand dschet allura: Perche cridast tü e perche non lavurast hoz? Ach dschet el! „Co vost ch’eu lavura cun üna sgür da plom, cha tia mamma am ha dat. — Mò mò! dschet ella, ve nan e giainta e fa ün sön, allur’as vezzarà. Giantà e fat il sön, eira tuot la lavur stabilida.

Il di davo, al manet la veglia oura pro ün lai, e’ l det ün chaz, dschand: „Quist lai stost tü hoz svödar totalmg“, e passet.

Il pover giuven as mettet landervia, ma il chaz eira forà, e non tgneiva l’aua usche ch’el as vezzeiv’ingiaña e ’s mettet denova a cridar, fin cha sia spusa gnit cu’ l giantar, quala al dschet: Tü hast qui fat paca lavur, che manca? Ach dschet el! Co vost ch’eu svöda quist lai, cun ün chaz forà, cha tia mamma am ha dat. Mo mo! dschet ella, ve nan e giainta e fa darcheu ün sön, allura as vezzará. Giantà e fat il sön eira il lai complettamg svödà.

La saira davo la tschaina, dschet allura la veglia — sco terza prova —:

„Daman van mias figlias a spass, tuottas vestidas ad alb e couvert la vista cun ün zindall; cur chi tuornan aint da fneistra stost tü tschüffer, quella chi ais tia spusa; — scha tü tschüffast la dretta — va bain — non tschüffast la dretta, schi post allura tü ir per teis fat.“

[Separadamg al dschet allura la spusa: Guarda ch' eu lasch pender ün bindel cotschen via dal pee dret.]

Intuorn mezdi rituornettan las figlias aint da fanestra; ingio il giuven tschüffa allura sia spusa dschand: — „Quist ais mia, e la branclet.“

Cumpli uossa tuottas trais provas cun success, stovet allura eir la veglia accordar la marida e convgnir, cha ’l giuven possa — a sia partenza, tour la spusa con el in sia chasa.

15*