Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/232

222 Caspar Bardola

passettan nel ajer, üna davo l’otra vers la plü otta pizza e’ ls cuolmens. Ach s’impisset el, quist ais ün singular fenomen — chi sà, scha que dvainta mincha di, e scha vairamg quistas giuvintschellas sun crastians cun charn ed ossa, sco nus, u pür fantoms. Eu vögl que dar attenziun.

Il di davo, circ’a quel ura as zoppet el, in vicinanza del lai — e bravamg cha las giuvintschellas gnittan darcheu a far lur bagn; ingio el podet positiv as persvader, cha quellas eiran crastians da charn ed ossa sco el; be cun üna virtüd supperiura da podair svolar. Eir podet el observar a plaina tschertezza, cha l’ultima nel tröp, füss la plü bella e la plü schvelta.

Ach, s’impisset el — quista scha ma possibel vost tü tscherner sco tia spusa! Ma co far, a gnir in rapport a tentativas, cun üna giuvna, chi posseda alas e po svolar. Quist eira per el la plü gronda dificultà, sur la quala el di per di penseva; in möd ch’el non sentiva plü, ne fam ne sön.

La mamma s’inacordschet allura, cha que non sia dret cun seis figl, chi stova al mancar qualchosa, e fet repetidamg in rapport dumandas; ma il figl, la consoleva, cun dir, chi non al manca ünguotta, ch’ella non mangla havair tema; per non suos-chair gnir oura cun la pomma, siand ch’el eira amo giuvnet.

Fand allura seis pissers, al gnit ün di il bun impissamaint in teista: Da chavar sper il lai, in vicinanza del lö ingio sia prediletta depositeva sias alas — üna foura nel terrain per as zoppar in quella, e podair dalander involar las alas e quatras gnir a tentativas d’ün discuors e pro seis scopo. Usche ch’el la daman sequainta pigliet cun sai eir üna pala, ed ün zappun, ultra sia sgür nel god; ingio el chavet il prüm la spiada foura, sper il lai per as podair zoppar, allura proseguit el seis manster, sco famaigl da god fin intuorn mezdi, ingio el as zoppet, spettand cun ün arsenta brama a gnir la desiderada spusa. Que non giet löng, cha la rel. svola capitet, depositant lur alas, minchüna in seis solit lö, usche cha las alas da sia prediletta al eiran fich vicin; e cur cha tuottas sun stattas aint il bagn — nel lai — ha el, sainza cha quellas s’inacordschan, spert tut las alas della giuvna cun sai — e zoppà quellas nel god; allura spettà davo ün bös-ch nella vicinanza, per vair l’esit del invöl.

Sortind dal bagn las giuvnas, pigliet minch’üna sias alas e passettan, ma la prediletta non chattant las sias, gieiva in furia pertuot intuorn tschercand e non las podiand chattar, comanzet ella allura a cridar anguoschiusamg.

Qua clamet el our dal god, tuot amuraivel: Oh non cridar chara giuvnetta, tü non est suletta, guarda eir eu sun qui, chi’ t po far cumpagnia;