Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VIII.djvu/515


L’Orfna da Segl u l’Inozainta 505

cha ’l saung gutaiva gio per terra, con ün sbreg anguschagius clamett ’la: misericordia, hegias compassiun, am mazzais, lasche ’m gio, schi eau sun la ledra.

Ma ’l güdisch fet segn al bojer dalla tgnair auncha suspaisa, e la domandet: Inua avais zuppo la monaida invuleda?

O, la povretta nun podet respuonder, perche ella as’ vaiva persa - vi, e vzand que il güdisch fet segn al bojer dalla lascher gio.

Nus la sliettans our, ed ün dels mess da saung ed eau la portettans sün sieu let d’ stram.

Eau curit a clamer ma duonna, chi avet chüra d’ella, e dascus, la not, la portettans ün po d’ brouda e spaisa choda, inpè da paun ed ova, sco hè uorden dalla der, ed eir dascus, la portetans ün let suot, ün cuschin ed üna coverta. Her, Venderdi Duona Deta sia amda ais gnida per la vair, ma eau avet uorden da la lascher con ella be ün’ura.

Ed uossa que cha vegn as dir, as arouv in amur da Dieu, da nun dir ad orma vivainta, savais! perche scha que gniss a savair, schi nun perdess bè ma plazza, ma gniss sgür e tschert eir chastio sün la vita.

Quaista not passeda, circa vers las dêsch, güsta cha avaiva invido la linterna, e am pinnaiva, per ir a porter a Annigna e a ma duonna ün po d’ schoppa choda, vzet a gnir qualchün in mieu sulêr. Que eira Sar Peider Brusaun. El am suplichet cols mauns insembel, dal lascher ir con mè nella preschun tar Annigna, el m’offrit monaida, ch’eau nun acceptet, ma eau am fet taunt pcho e conpassiun da que pover giuven, ch’eau stüzzet la linterna, piglet tiers mieu grand capput, e suot quel, tuots duos insembel gettans nella preschun! Ma duonna ed eau gnittans a chesa, ed eau al laschet sulet con Annigna fin las trais la damaun! O, que füt ün revair, ed üna separaziun traunter els duos, chi ’m rumpet eir a me il cour, e sajas sgürs, e craje ’m cha Sar Peider e Annigna as amman bain pü, chi bè sco suvrins.

Quaista damaun, cura ch’eau la portet darcho spaisa choda, inpê da paun ed ova, am sorriand sco ün aungel, la povretta am ingrazchet taunt da cour, cha ’m gnittan ils ögls cregns, e durante tuot il temp ch’eau stet lo con ella, eir’ la containta e am tschantschet sorriand, sch’eir ch’ella, dalla granda dulur, chi la faun las plejas, tagledas - aint dallas cordas, sün la vita, nun as po smuanter, e ch’ella so bain, cha dalun ch’ella saro ün po remissa, gnaro ’la darcho missa alla tortura, per la fer confesser, inua ch’ella ho zuppo la monaida, ch’ella ho confesso d’avair „ella“invulo.

E pür memma, craje’ m, as vus suos-ch as dir, eau sun quasi sgür e persvas cha la povra creatüra ais inozainta, qualchün oter sgür ho comiss l’invöl, ed eau he bain vis, cha pü d’ün dels güdischs sun eir els nel dubi.