Melcher: E güst cha nus eran perderts per partir
Entret qua ün giuven — u hom da manster,
Portant s’as üsaglias — ün angul, ün pass 1105 Ed üna manera, sper oters — arnès —
Da’ ls quals ün vezzeiva, ch’el füss marangun
Qua prattic — plazzand que nol solit chantun.
E v’ zand nus, qua eisters — el spert salüdet
Con bella manìer’e possibel respet; 1110 Allura’ s volvet el subit vers l’infant
In möd amuraivel a quel charezzand. La donna l’arschvet, e’ s volvand poi subit
Vers nus, an’ s dschet ella: Que ais il marit, Chi con seis manster pertot tschercha guadogn 1115Per render a nus duos povrets ün sustegn.
— Nel prüm temp, passet que con staint’inavant,
Ma uoss’e plü tard gniv’il manguel plü grand
Usche, cha misergia as feiva sentir,
Cha, nus qui povrets bod stovevan patir. 1120 Pero, cur l’uman al extrem ais manglus, Schi ais qua il Segner pro el il plü strusch. E quist char marit, vögl eu uoss’a’ l’quintar
Aciò, ch’eir Tü sabgias — „Co Diou sa güdar“. —
Sün que, al quintet ella tot nos requint 1125 Origen, viadi, intops e spavent;
Sco pür, eir tot que cha nus’ veivan udì
E tot il plaschair — nos dalander giodü;
E que tot preziss, sco scha tot füss stampà.
Finalmaing mosset ella — „que regala“— 1130 Dschand: Quists sun ils angels, tras quals Diou’ ns güdet Lodà si’ il Segner, Jehov il sulet! — E mer! A quist hom corpolent e passant,
Da granda statur’e da vist’imponent,
Con bratscha nervus’e d’ün frunt majestus 1135 E’ ls trats d’ün caracter pacific e prus,
Fluivan las larmas, durant il requint
Passant tras la barba in terra culand;
E qua cha la donna il Segner nomnet Clamet el con ella: Jehov’il sulet 1140 Sün que as volvet el vers nus ingraziand
E nus dalla scena comoss oter tant,
