Hans. Na, quella tema non fa bsögn d’havair; —
Eu tir gugent, ma saimper con masüra.
Lanz. Allur has durmi mal e vas in sön.
Hans. Est narr! In sön vost dir da quistas uras;
Eu sà meis fats e n’ha dormi fich bain.
Lanz. Schi co dimena, prüma non crajevas?
Hans. Da simlas chosas non podeiv’eu crair.
Lanz. T’algordas? Che canèra, cha tü feivas,
Cur ch’ün quinteiv’e v’ leva que sustgnair.
Hans. Schi, schi, eu m’oponiva sco’ n minchun;
Ma uossa sun persvas, ch’ün ha raschun.
Lanz. O pover Hans! Quant gross’ais la s-chürdüm.
Ach, cura vain pro simla gliout la glüm.
Hans. Ma cur ch’ün vezza svess, schi sto’ l bain crair.
Eu v’ zet la vegl’il prüm sco manadura,
E’ ls pitschens tot containts schübland davò;
Passand davent del champ, precis s’ül’ura,
Cha maister Gian co’ l figl er’arrivà.
Quist ais vardà! Eu non poss plü negàr;
E scha volaglia ha scuvert la taila,
Schi tant plü sgür gnarà l’uman a far.
Lanz. Allura schi! Chi’ s müda la natüra.
Hans. Perque he dit, cha’ l mond non ais plü mond.
Lanz. Tant megl! Allura van sün via sgüra
Sainz’intopàr tants quaders, co rodonds.
