Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VIII.djvu/362

352 Caspar Bardola

II. Act.


I. Scena.

Lanz e Hans. (Lanz aintra e chatta a Hans tschantà confus nels stüdis.)


Lanz. Che stas surprais? Che fas co’ l man tant strepids?
Che stübgias tant, volvand ils ögls a tschel?

Hans. Quiet pensàr püs vottas ha seis merits.

Lanz. Que ais vardà, sch’ün sa da tgnair il fil;
Ma tantas vottas ais quel massa stigl.

Hans. Que sun eu sgür, siand ch’el ais palpabel.

Lanz. Schi, sgür! Eu vess bod tema — be probabel.
Perque chi di’ m: Che grigls tü has in teista
E che ais il motiv da tot quaists esters?

Hans. Eu pens, patrun, cha’ l mond non ais plü mond.

Lanz. Has forza viss, ch’el manca — da rodond?

Hans. Rodond u quader ais per mai totüna!

Lanz. Schi, di’ m, il mancamaint! Ais quel nels vents?
U forza nel solai, u nella glüna?

Hans. Ils vents e’ ls asters paran saimpr’ils vegls,
Però mancanta vez eu la natüra.
Ün fa ridieul uossa seis secrets.

Lanz. Uschè profond has viss nella s-chürdüna?

Hans. Pür pais’ils pleds, ma eu güdich’ils fats.
Üngotta non cuverna plü’ l venturo,
Cur ch’üna simpla quaglia sa predir
Al contadin ils pretschs ch’ün venda lura
Il gran precis. Plü ultra da’ s nutrir
In mez ün champ e da’ s partir sü’ l’ura,
Cha’ l contadin vol tschunc - er il furmaint.