Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/59


Alchiünas Bellas et Nüzaivlas Histoargias 45

Scarus il giaiva zieva. Et svuletten uschea quists duos sco utschels in l’aër sur munts et vals oura, infina taunt, chia à arivetten sur il mêr mediterraneo. Co alhura cumanzet Scarus a ’s insupervgir, a s aduzer in sieu spiert, et ’s pigliet avaunt da svuler dafat infina sün tschêl. Lascha our d’sen la fidella admonitiun da seis bab, fida mema sün sas elas d’tschaira tachiedas sü, et inaque chi’el svulet mema ardaint al sulalg, cumanzet la tschaira ad alguer, et Scarus da sü som do gio infin il meêr, ilquel zieva per quella causa eis gnieu nomno il meêr da Scari.

Nota.

A quist Scaro paun gnir cungalos tuots quels, ilsquels voeglian svuler mema oth. S imaginan bgier et voeglian svuler aunz co fer pennas. Et principelmaing juvenets, predichiants et eir stüdents, ilsquels paissen da havair maglio tuotta la scientia et pero, scha vegnen al examen a prova, nun san ünguotta.

[f. 26b] Exaimpels da soemis, chi nun sun da schbütter.

XIX.

Cicero et Valerius Maximus aradschunan ün miravglius soemi in il seguaint moed. Duos bun amichs dad’Arcadia haun üna gieda fat viedi insemmel et sun gnieus à Megaram. L’ün da quels suainter sieu solit eis ieu in sa veglia hustaria, l’oter eis vout aint à ludscher in üna hustaria publica. Mo ad iscuntret, chia a quel, ilquel aira in sia hustaria veglia, paraiva in il sön, chia sieu campang l arues fich, chia l’al gnis in agiüd, perchie chi’el gniva injüstamaing schaschino dal huster. Huossa paro chi’el pudes bain aunchia gnir larg u spendro, scha pür chia el il gnis bain bod in agiüd. Tres quist accidaint u soemmi gnit el aschdaschdo, saglit our d’lett cun quella voeglia dad ir in l’hustaria à chiatter sieu cumpaing. Ma dalungia, siand el gnieu pü bain in se et ’s impissand, chi’el’s haves nomma issumgio, turnet el dalungia darchio in lett et ’s mattet à durmir. Ma ve, mela paina ’s havet el durmanzo, chia darchio l’vain in il soen avaunt sieu cumpang tuot plajo, l’aruand fich, dimena chia el nul havaiva vulieu gnir in agiüd in sa vitta, schi nun des almain il manchier in la moart, mo ’s [f. 27a] svindicher da quella, perchie chi’el füs gnieu amazo dal huster; sieu chiüerp füs mis sün ün chiar dad aldüm et gnis mno our dadour las poartas dalla cited. Tres quist contin aruer et plaundscher da sieu chier amich eis el gnieu aschdaschdo, eis trat aint et currieu vers la poarta et aco ho l’iscuntro ù chiatto il chiar, giüst sco ch’il eira gnieu avaunt in il soemmi. Ho chiatto luaint sieu cumpang moart, ho clapo l’huster et acchiüso. Ilquel füt eir dalungia cudanno alla moart.