Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/33


L’istorgia dall cavalier Peter et da la bella Magullonia 19

Co chia que Petter gnitt da que paiais et giett in que spitoll da la bella Magulonia.

Cur chia que Petter füt rivo in siou paiais, schi gietall dalungia in quella basellgia et ingratzchiet Diou, chi l vaiva giüdo our da tuotas travagllias infina co. Et cur chi’ell vett uro, schi gietall in que spitoll a pussar sco ün amallo, co d metz chi’ell pudess sallvar inpromis[s]iun. Mu la spitolarin giaiva suaintar sia üsaunza visitaunt tuotts ils amallos et vset, chia quaist eira ngiou da nouff, et lg fet santer et lg lavet lgs mauns et lgs peis suainter sia üsaunza, et lg purtet da mangier et da baivar et purtett aint pans allvs, et lg fet ir luaint a pus[s]er et dschet, chi’ell des dumander tuott que ch’ill faiva bsöng, schi ngis a ngir do. Uschea faivlla, co tress ngis ell ad essar bott saun, cun tuotts ills amalos, chi ngivan tar ella.

(f. 34b) Co chia que cavalier Petter eira in que spittol sün que port da Candia tar la bella Magullonia.

Per ün po temp stett que cavalier Petter in que spitoll, et pigliett tiers sia sandat, perchie quell[>a] spitollari il chiüraiva usche bain, chi’ell s fet buondar et dschet in siou cour: „Quaist sto essar üna senchia duona!“Una vouta s impis[s]et que Petter da sia chiera Magulonia et cumanzet a chridar et dschet: „Ô omnipotaint Diou, (eug sun sto la caus(s)a, chi’eu l’he mneda davent da seis bab et mamma), chia tü m las[ch]ast a savair quallchiossa (a savair) da mia chiera Magulonia, schi vulless eug smanchier totas doll[u]ors. Ô omnipotaint Diou, eug sun eir sto la causa, chia las bestias sullvedias l’haun ma[g]ll[i]eda. Schi t arouff eug, chia tü nun [m] vöglliast laschar vivar lönch in quaist muond. Zainza ella ho mia vitta dollur.“Cur chi’ell havet dit que, schi suspiretall grandamaing. Et la bella Magulonia giaiva tar l ün e tar l ottar amallo, et ngit tar que cavalier Petter et l udit suspirand et s impis[s]et, chie que pudess essar, et dschet cun el: „Chier ami, [s]che s maunchia quallchios[s]a, schi s vain a ngir do,“perchie ella nun voull spargner inguota. Co l’ingratiet ell et dschet, chia que füss l’üsaunza dalls amallos et conturblos; chi’ell nun vulles ünguotta. Mu eir sch’ell s impis[s]aiva, schi s allma[n]taiva[ll] [f. 35a] in siou cour inchras[ch]antusamaing. Cur chia lla spitollar[in] udit tschants[ch]ant da quella svintüra et cumanzet a ll cufurter e ll dumandett da sia travagllia, co dschett que Petter tuott siou mangiall. Mu el dschet tras ün otar et dschet usche: „All ais sto ün fillg arich, chi udit tschantschand da üna bella juvantschella in eistar paiais, et bandunet bab et mamma e trett davent per vair quella. Usche l det Diou vintüra, chi’ell surv[g]nit sia bainvolentia, inparo tuott adascuss, ch’ingiün nun s incurdschet, et la piglliet per mu[g]l[i]eir et la

2*