Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/296

282 Petrus Nonius

dal gial, ù la damaun. Que es, sch’el vegna à gnir in nossa infantia, juvintüm, ætat virile, ù vero pür lura, cur ch’ nus eschens velgs. Il Crastiaun nun sa seis temp & c. El vain surpraiss suvent à l’improvista. Bod vain l’ün mazâ d’üña sanguinolenta persuña, da la quala el stimeiva [p. 32] d’esser totalmaing sgür sco Abel da teis frar Cain. L’oter crouda à mort, sco Eli. L’ün po gnir surcrudâ dal fö gio da cêl, sco ils pastuors da Job. L’oter, gnir sursalgi in sia la plü grond’algrezchia & mazâ, sco es inscuntrâ ad Ammon, in chiesa da seis ægien frar. Eschens sün l’ova in üña barchia, schi puaunt dalönsch eschens davent da la mort? Sezains à chavailg, schi po ün sulet scampütsch ins levar la vitta. Gains à spas per cerchier qualche recreatiun, schi ns po in las plü allegraivlas champognas nouscher üña storta trida zerp. Passains tras ün comün, tauntas assas ch’ nu vezain sün ils tets, ns imnatschan la mort.

Schi! La mort ha taunta familiaritat cun nossa vitta, ch’ nu nun pudains viver, upöa nun vengans sustentads tras la mort dad oters. U, nun stonni lascher lur vittas? Las bestias da la terra, las bestias in l’ova, & in l’ajer svessa, sch’ tü dessasch gnir nudriâ & viver. Quandernaun ha tschantschâ prudaint - & prusamaing ün cert; Che esi Crastiaun, ch’ tü t’ smüravailgesch taunt, & t’ temasch da la mort, siond ch’ tü vivasch tras la mort dad’oters, vainst sustentà tras la mort da d’oters, vivond mourasch, & muriond vivasch.

Et, ô mort! ô mort! Co nun demuossesch üña tal familiaritat cun nossa vitta, bê in quests noss temps, in que ch’ tü nun s’ turpajesch, da salgir aint tras las fneistras, & gnir in noss palaccis, sco tü hasch fat eir cun ils uffaunts da Job, & que usche à l’improvista. Il pouver Ftaun, sto a quia suottascriver, probatum est. Usche esi, nus vezainz comprobâ tras l’experientia via da nus svessa. Schi, eau svess vegn constrit sur oters d’arcugnuoscher il medem, siond convit d’usche spess exaimpels, miss da meis Dieu avaunt meis ölgs. Perche m’haviond eau [p. 33] retrat da ma conturblata & confusa scossetta, vers Cernez, per tscherchier qualche respiratiun in mia gronda melancholia, passond duos sulets dids cun ma chiera brajeda, merra! Nun pon niaunch quels passar completamaing, aunt ch’il Segner im ptopona ün simil stramantus exaimpel d’üña improvista mort, via d’ün meis chier amy, persuña da singulara pietat, il qual tras ünna greiva chiargia squitschâ, cun cordielas lamentatiuns, & duluruss plaunts da sia afflitta brajeda, vain purtâ in chiesa sia mort. Usche pisserus es il Segner, chi nun ha dalet da la mort dal pchieder, dimpersai ch’el s’ convertescha & viva, per noss salüd, ch’el suvent ins avisa da star in continua vigilantia, & parderts sün la sia vgnüda! Et, ô chia quist giess inzacura à cour! A taunta inconsiderata lgieud