 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
| 210 | Christiauna oratiun cumoena |
havesten stuieu; nus havains sgundo noas aegians agiavüschamaints: amo l’ muond plü co te et puolvra et büergia plü co l’ Tschel co ls’infaùnts da Dieu; nus havains schbüto tieu plæd et teis Serviaints, et spæra la clæra lgüsch del S. Evangeli vivieu in üna granda et inexcusabila ignorantia; tias inpromissiuns et tias imnatschas, ô Dieu! havains nus mæla vitta poch considero: la dobla libertæd et oters teis beneficis poch estimo, schi quels insolentamaing et suergugnusamaing suradruo! ad aquels chi à [n]us staun avaunt cun agüd, cun cussalg, et cun authoritet nun havains musso la debita reverentia, ne hagieu la devuta chüra da quels chi sun à nus commiss: nus nun havains tscherchio l’edificatiun da tia Baselgia ne l’ Bain Public, ne havains güdo ls bsœgnus, Waidguas, Oarphens, pouvens, et foresters, sco nus füssens stos oblios, mo havains quels plü bod schquitscho suot cun usura crudeltæd, et cun da tuotta soart d’injustias la[s] quælas claman vendetta incunter nus: schi nus confessains ô Segner! chia nus, havains surpasso tuots teis Sænchs cummandamaints! chia nus havains pchio incunter te, incunter l’ Proassem, et incunter nu(e)[us] ns’ vessa, saviand et nun saviand, cun fær il mæl chia tü hæst scummando, et cun interlaschær il boen chia tü hæst commando? et uschea havains, mæla vitta greivamaing, abominabelmaing et horrendamaing, in bgearas guisa(r)[s] [p. 7] et gros, gritanto te ô gratius Bab Cælestiæl, offais tia etærna et infinita Majestet, noas suprem et plü grand bœn: et cotræs merito l’imnatshæda hda maledictiun, ù da tuotta soart d’ temporælas et etærnas painas: à tæl chia scha tü, ô Segner à ns vulessast mettar sü il bachær il quæl tü hæst do da baiver à oters: scha tuots ils chiastiamaints, cun ils quæls tü hæst chiastio tieu poevel Israel, crudessen sur nus; schi scha tü ns’ chiastiessast cun üna stramantusa fin, et zieva quista vitta cun l’etærna paina et tormaint, schi nun ns’ pudessens inguotta da te almantær, mo stuessen dir et confessær: Segner, tü est Sænch et jüst, a nus oda verguogna, confusiun, et etærna paina. O chia nus havessens ova avuonda in noass chios, et chia noass œlgs, füssen fontaunas d’ova, per pudair cun David, cun l’avearta Pchædra, et cun Petro cridær noass pchios!
o Misercordiavel Dieu? nu’ us’ chiastiær in tia ira et nu’ns arprender in tia furia. Nun guardær sün nus, dimperse sün las plæjas da Iesu, l’ dret et sufficiaint pajamaint per noass pchios; perche tü nun hæst dalet via da la moart del pchæder, mo ch’el s’ convertescha et viva et tieu chær Filg ais gnieu in quaist muond per fær salvs ils pchiaduo(v)[r]s pœenitents. In quista ferma spraunza et nundubitæda fe, et per amur da sia passiun moart, et inter merit, t’aruains nus, ô Bab Cœlestiæ! hegiast conpassiun da nus! t’ lascha gnir pchio d’ nus, ô Segner, il quæl muossast misericordia in milliæra; et siand chia tü hæst chiastio l’jüst per perdunær à nus
