Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/138

124 Il zardin d amur

Clorinda. Que plescha uschea ad el da tschantscher per rir d me, taunt co scha füss vaira, ch’in me as chiates qualchie bellezza.

Alcander. La m dia da bun sen, scha la m craja tæl. Eau l’asgiür, chia quist di eau dal fuontz da mieu cour, et füss bain bluord; sch’eau vuless tschantscher otramaing da que chi’eau paiss. Ella vezza quia üna persuna chi ais interamaing sia, et chi nun des[s]idera oter co da viver per ella et per il bain da sia servitütt. Mo que chi m malquita vairamaing et am tormainta, ais, chia convain, per qualchie dis, m allontaner d ella, per metter in uorden certs affers chi m premen. La rouf pero, da crair, ch’in ogni löe, inua chi’eau giaja, portare saimper in me la viva imegna da sias perfectiuns et chi’eau nun vivare chi dal’jdea da seis bels öegls, cun üna ferma res[s]olutiun da l’obedir in tuott et per tuott ù in ogni chiossa. Adieu! fin al’honur da lla revair, et rouf da m compatir, [f. 13b] sch’eau nun la poass salver pü lungia compagnia.

Clorinda. Eau l ingrazch infinitamaing. Adio, sin chia ns vzarens ün’otra vouta!

Offerta da servitütt ad. üna marusa.

Prüm incunter.

Filamon. Que m ais üna grand temeritæd da l’oferir ils vucts de mia servitütt, essendo pü co vaira, chia traunter sias virtütts et mia bassezza ais ün spazzi infinit, chi’üngiün nun po crair. Mo essendo chia tuott il muond ais obliô d amer la divinitæt, et chia las chiossas insensiblas la renden ün hommaggi mütt, sch’eau nun he las ælas, da m pudair elever in il cel da sia grandezza, schi havare eau taunt pü curaggio da drizer sü uthers à sia belleza et am confesser sieu s-chiefd.

Caristea. Sch’eau nu m cuntschess me m vessa, schi pudess eau piglier qualchie vanitæt da seis plæds, et ils tittels da vanitæd imagineda chi’el m atribuescha, vairamaing füssen taunt s-chialims, per m adozer in cêl. Mo eau he memma cognuschentscha da mieu pitschen merit, et vus oters cortisauns retscherchiais in voass discuors pü plæds co vardæts.

Filamon. La vardæt sortiss dal puotz da Socrate, per accompagner meis plæds, schi tuotts [f. 14a] seis inchiantamaints, gientilezzas et las gratias chi risplenden in seis öegls tschantschessen da se stess et eau as-chiare dir, sainza simulatiun, chia la natüra, in la former, ho vitta se stessa et, sco nus nun havains chi’ün diluvi universel, uschea in tuott l univers nun ais chi’üna Caristea.

Caristea. Eau il giavüsch da müder discuors, perchie il memma grand lod m offenda taunt co las injürias et taunt am displescha sentir l ün sco l oter.