Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/973


Gianin e Marinella 965

se fermettan, e Gianin s’offerit, d’accompagnar Marinella fin a Salogf; ma Marinella non acceptet sia compagnia, schend, che ella sei uss prest a casa. Els discurrettan aunc üna pezza insembel, e cur els se spartittan, Gianin strenschet il maun della giuvna e schet, che el vegni ün di a Salogf a visitar la, e Marinella gli respundet, che quei la fagessi grand plascher. Mintgün jet ussa a casa profundau in ses pertratgs (impissaments). Gianin raquintet a sia mamma dal incunter cun Marinella e non füt unfis da laudar la stupenda giuvna, la quala pareva da gia haver conquistau ün ferm post in siu cor. Nus non il volein disturbar in ses sömis e sias phantasias, che l’occupavan cun sia sort futura, dimperse nus volein raquintar sia vita da quel moment, cur nus il havein bandunau a Viena. Il princip, siu signur, in pe da star be ün ann a Viena, sco il duca haveva destinau, restet quasi dus anns a Viena. Conoschend el il mal, il qual Gianin sentiva per sia patria, el gli det plü granda occupaziun, il fagend instruir in diversas scienzias per la vita practica, per che il giuven imblidi ün pau sia increschadüna. Tandem conter la fin del second ann de lur sogiorn a Viena els returnettan a Modena, e Gianin era intenzionau, da repatriar per far üna visita a sia cara mamma. Ma el haveva fatg il quint senza l’ostier. Il duca faget sez qualche viadis per l’Italia inturn e supplichet il Gianin, d’aunc voler remetter siu viadi per casa per qualche temps. Aschia passettan amò dus auters anns, fin che Gianin savet returnar a casa in visita. Aschi prest sco el havet reçert il permess (la lubienscha) del signur, el se mettet in via; pertgei el haveva gia da ditg innà preparau tot per siu viadi. Da Modena a Como il viadi non era stentus; a Como el s’imbarchet et arrivet in dus dis a Clavenna. Là el cattet vetturins da Lansch, als quals el surdet sia cassa. Cun sia valisch sün la rein el passet la Bregaglia et il Septimer et arrivet in Sursès. O co gli batteva il cor, plü da vicin che el vegniva a siu vitg natal. Cumbein che el era passau avant anns tantas gadas per questa via, negün il conoscheva [p. 262] plü. El era ün giuven da stupenda comparsa e fitg bein vestiu; tot il teneva per ün signur. Arrivand a Tinizun e Savognino, che el podet ver il Curvèr e la Toisa e çerner il peregrinagi da Zitail, las alps, d’inturn e la Motta Vallacca e la selva, inua el haveva pertgürau las cauras avant circa desch anns, gli saglittan las larmas. El penset als dis passai, als tramagls della giuventüna et a sia buna mamma, la quala el in paucas uras doveva vêr. Senza se dar da conoscher a negün el continuet cun pass rapids siu viadi et arrivet a casa, che la notg haveva gia derasau siu vel stgür sur la vallada. Nella stüva della casa paterna ardeva üna cazolina (glüschetta), et il giuven ascendet cun lev pass la scala et intret nella stanza, nella quala el cattet quest moment negün. El pendet sia