Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/972

964 Gion Antoni Bühler

prosperusa e flurinta.“— „Jeu observa a vus la medema müdada; vus eras dal temps, cur nus fagevan ils pasturs, er be ün mattet, et uss vus essas ün signur, grand e ferm, sco ün vezza paucs de quels qua pro nus“, respundet Marinella cun ün sentiment d’admiraziun, considerand il bel giuven cun ögls glüschints. „Avant tot“, continuet Gianin — el era in verdad il caçiadur — „jeu vus sto ingraziar per il blers e buns serveçs, ils quals vus haveis prestai quest’estad a mia mamma nel bagn d’Alvagni; ella mai non ven unfia (stüffia) da vus laudar. Vus la haveis curada sco üna vera figlia, e quei jeu mai vus imblederà, mia buna Marinella.“Gianin se mettet uss a seser sün üna platta sper Marinella, e quella l’invitet da partir cun ella siu past frugal e Gianin acceptet l’invitaziun; el avrit però er sia tascha e prendet da quella üna bella pulpa et ün toc paun alv e necessitet sia amitga, dad er gustar sia merenda. Els sesettan amò ditg sper la fontauna, discurrend dal temp passau e relatand l’ün al auter quei, che era success cun els, daplü che els non se havevan vis plü. Els eran aschi beai, ch’els non observettan, co il temps passet e che il solegl s’avicinava al Curvèr. Ma tandem s’alzet Marinella, schend: „Miu bun amitg, il serà temps, che jeu me metti in via per casa, sche jeu non vögl esser surpresa dalla notg“. „Jeu vus accompagna, buna amitga, fin a Salogf“, respundet Gianin, „vus haveis nagut da temer in mia compagnia“. Discurrend els fagettan quels paucs pass dalla fontauna fin alla porta della baselgia; là els se fermettan, e Gianin schet: „Jeu sto aunc far üna curta oraziun qua, avant bandunar quest löc della benedicziun“. Marinella avrit la porta e tots dus intrettan, orettan intgüns „Aves“cun profunda devoziun e bandunettan allura il tempel dellas grazias cun sentiments de beatezza.

Els prendettan la via da vart sinistra della Toisa, la quala stava qua trista avant els cun ses pasculs bandunai. Sün lur via els passettan tot quels locs, inua els havevan tramagliau d’infants. Arrivand pro il crap, sün il qual Gianin haveva intonau il cant, al qual Marinella haveva respost dalla Toisa, il giuven se fermet e schet: „Te regordas, Marinella, co nus havein cantau qua üna gada e che tü mi has büttau da tiu zupel ün matg da striaunas coçnas avant mes peis? In quel se recattava üna rara striauna alva, sco ün symbol della puritad e dell’innocenzia. Tü me havevas advertiu cun ils dus ultims vers: [p. 261] „E la manten mi fresca, bella — Sche tü pro mei vol returnar.“Jeu hai in verdad conservau il bel matg, e sche jeu non sbaglia, el sto aunc esser da cattar in mia stanza ad Alvaschein. Las flurs seran bein seccas e passas, ma la donatura eis plü fresca che mai in mia regordanza e memoria“.

Els continuettan lur via fin al crest della Motta Vallacca. La els