Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/853


Il Novellist II 845

l’expressiun de granda afflicziun. Ella era gia se messa a scher ditg avant ils auters vagants della banda, mo ella non haveva amò claus in égl, non obstant che il fracass del temporal era gia da ditg vargau e che il silenzi nocturn [p. 162] era puspei returnau nella selva. La paupra femna stoveva esser fitg tormentada, pertgei ella schemeva e suspirava, gie beinduras scofundeva ella. Siu infant, che dormiva cauld e bein, teneva ella abbraçiau et il biçiava savens cun granda tenerezia.

Que podeva esser vargau mezza notg, cura che in hum d’ina figura giganta s’approximet alla camanna della paupra sofferenta. El era gia da ditg innà stau zupau davos in pin e haveva spiunau ora in moment opportun per saver arrivar adascus pro la camanna della femna. Davant la camanna se fermet el per tadlar, sche tot sei quiet. Non audind la minima caussa, s’approximet el alla apertura, la quala non era serrada et intret tot adascus. Havend el però strusch çentau siu pei nella baita, saglit la femna si e clamet: „tgi eis qua e me vul disturbar in miu repos nocturn“?

Silenzi, silenzi! respondet la vusch del hum, tiu amitg, tiu fideivel amant eis qua per te protegier, per renovar sia sinceraziun de sia immensa amur, dalla quala siu cor vegn tormentau di per di. Cura me vul ti exaudir?

T’allontanescha, ti tentader! respondet la femna cun energia; ti sas che jeu vi saver nagut da tei. Te turpegia de persequitar e tormentar ina paupra femna, la quala ful restar e resta fideivla a siu mariu fin a la mort. Subit bandunna mia camanna, ne che jeu allarmescha il camp!

Crudeivla Felicitas! respondet il hum sut vusch, has ti in cor da fier, che ti non sentas commiseraziun cun mei. Varga quater anns eis miu cor inflammau dad ina tenera amur per tei, e giust aschi ditg me has ti rufidau e me laschau batter cun mia passiun. Misericordia, Felicitas, misericordia! Pli ditg jeu non surporta quest terribel torment del cor; ti stos daventar la mia, Felicitas! Schend quels plaids cun ina vusch, la quala exprimeva pér memia la profunda passiun de siu cor, faget el puspei in pass inavant per s’approximar a sia victima (unfrenda).

Inavos, ti scelerau! garrit la femna cun vehemenza; il prim pass che ti fas, tgi dun jeu ina stilettada. — In quest moment sclarit ina camegiada la baita e Giacomino — quel era il tormentader della paupra Felicitas — vezet che sia victima era se alzada e che ella teneva in maun in stilet. La furia e l’alteraziun era exprimida aschi clar nella façia pallida della femna, che il tentader pigliet tema e se retiret. El non voleva causar in tumult nel camp causa che Felicitas era protegida dal cau della banda, ina Zigeuna veglia, alla quala tot ils commembers della banda stovevan obedir senza far ceremonias.