Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/830

822 Gion Antoni Bühler

La melodia melancholica della canzun et aunc pli la bella, gie l’excellenta vusch della cantadura e l’exactezia, cun la quala quellas strophas vegnittan cantadas, faget sin il giuven parlèr ina grandissima impressiun et el se resolvet d’anquirir la cantadura. El faget in pêr pass tras las caglias e stet in moment pli tard avant ina giuvna Zigeuna, la quala, se posand cun la schuvella inconter in pin gitant, continuava cun in amureivel postludium, il qual seguitet alla canzun. Fabian stet tot perplex avant questa plascheivla appariziun. La giuvna podeva haver ses 15 — 16 anns, era granda e proscherusa da statura; siu tgau era da bella forma ovala; ses cavells ners pendevan giu per la schuvella e da sia bella façia brunida terlischavan dus égls ners cun in fiuc, che indicava in vehement temperament meridional. Observand era la Zigeuna siu auditur, callet ella de sunar e contemplet il giuven, il qual era ussa s’approximau ad ella fin alla distanza de dus pass.

O canta, canta amò ina gada Tia bella canzun! schet Fabian, interrumpend il silenzi, che intret cun siu arrivo. O mi lascha audir amò ina gada tia dulçia vusch et ils magnifics accords de tiu instrument! repetet el, vezend che la giuvna era indecidida tgei che ella dovess far.

Danunder vegnas Ti aschi inaspectadamein? demandet la bella cantadura; pertgei mi disturbeschas Ti in quest liuc solitari, nua che jeu credeva ded esser immolestada dals nauschs humans? Tgi te ha tramess qua per spiunar ils pass che la disfortunada Felicitas fa in questa aspera terra dellas montagnas?

Jeu t’assicurescha, Felicitas, jeu non sun in spiun; jeu arrivet avant in moment in questa selva e reposet in moment qua sut, cura che jeu audit per la prima gada tia dulçia vusch. Jeu non podet resister al desideri de far conoschenscha cun la cantadura, la quala ha leventau cun siu dulç cant in torrent de sentiments in miu cor. O pér m’affida, m’affida, Felicitas, jeu sun tiu amitg, tiu veneratur, che dat per tei la vita, sche Ti dovesses esser in perigel.

Tgi eis Ti pia? demandet la giuvna, fixand cun ses égls punschents il giuven, però cun meins disfidanza che al principi.

Jeu sun il Fabian, il fegl del maester Vedrin, il qual ins conoscha da pertot in questa terra et era in questa contrada.

La giuvna se musset ussa meins timida e comenzet in discurs cun Fabian. In curt temps svanit sia tema e disfidanza del tot et ella requintet al giuven il sequent: «Jeu sun ina figlia zigeuna. Mes geniturs ein morts che jeu era amò in infant. Dopo la mort de mes parents me prendet ina banda de Zigeuns, che giran il mund in totas direcziuns, cun els. Jeu stovet imprender a sunar e cantar e vegniva allura caçiada cun mia guitara