Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/782

774 Gion Antoni Bühler

pintga feda sin il giuven, era però curteseivla sco quei descha ad ina giuvna, cura che in ester vegn in casa. Las intenziuns de Bardout Barduot non conoscheva ella e perquei era ella era fitg indifferenta, cura che quel vegniva e mava (geva). Mo il bab comenzet a laudar il Barduot sur tots munts ora, tgei stupent lavurèr che el sei, quant prudent, inschinius, adester el sei; in summa il noder declaret, che Barduot sei la flur dels giuvens da Sent. Pér ussa comenzet la giuvna a capir, tgei che quellas visitas del Barduot hagien de muntar. Mo ella pigliet ina grandissima tema sur de quei. Ella saveva, che il bab non haveva dau simils motivs per passatemps, ella presumava, che il bab la vegli dar al Barduot e quei la contristet terribel. Scadin dels auters giuvens del vitg havess ella preferiu a quel, in cas che ella non havess voliu restar fideivla a siu Gian. Las seras, cura che ella era soletta in sia stanza, cridava ella intêras [p. 68] notgs, prevedend la burasca che vegni a vegnir sur dad ella. Mo sia resoluziun era prida: pli bugen che de prender il Barduot e daventar infideivla a miu Gian, pli bugen morir, aschia plidet la paupra giuvna tier sesezza.

La presumziun della giuvna, che ina tempesta vegni prest a vegnir sur dad ella, era pér memia vera. Barduot, incuraschau tras ils plaids et il contener del noder, credet de ascar (suoschar) se vischinar alla figlia de quel cun proposiziuns de spusalizis. Mo avant che vegnir pro la giuvna, faget el ils pass necessaris pro il bab. Havend il noder sentiu las intenziuns del giuven, gli det el senza difficultad siu consentiment per la maridaglia e laschet era aunc sentir il giuven, che in casa sia hagi el de commendar las festas, e che que non sei de temer, che la Mengia non vegnissi a se suttametter alla voluntad de ses geniturs. Barduot comenzet ussa a frequentar pli savens la casa del noder e se det tota fadigia e stenta per s’approximar alla figlia de quel; mo la giuvna non gli dava granda speranza de reussir cun sias intenziuns, essend che ella il untgiva ora nua che que era posseivel. Quei irritet il ambizius giuven et el se resolvet de far fin cun in colp a quest giuc. El vegnit perquei ina sera pli prest che il ordinari in casa del noder cun l’intenziun, de questa sera demandar la giuvna per sia spusa. Ils geniturs, savend da questa intenziun del Barduot, s’absentetten per in moment, per dar occasiun al giuven de plidar cun lur figlia senza perdetgas. Els prendettan ina laterna e fagettan la vercla, che els stoppien aunc ir giu in ovil a guardar tgei che la vacca malsauna fetgi e dar a quella in bevradi. Strusch che ils geniturs havettan bandonau la stiva, se vischinet Barduot alla paupra Mengia, pigliet siu maun, strenschet quel e schet: Mengia, pertgei eis Ti aschi trista? Eis Ti forsa malsauna?

Jeu non sun inzatgei pli trista che il ordinari, respondet la giuvna